Znad Gravadalsvatnet jest blisko do cywilizacji. Zaraz za trzymającą jezioro moreną zbocze opada stromym progiem do pociętej polnymi drogami doliny. Szlak schodzi kruchym urwiskiem niezbyt wygodnie. Widok psują drogi, jakieś budynki i tama. Na parkingu minęłam dużą grupę wędkarzy, ale poza nimi i obsługą niedalekiego schroniska w dolinie nie było żywej duszy. Trochę się łamałam co zrobić. Do Hurungane było już blisko, niecałe dwa dni. Szlak na mapie wyglądał na bardzo ciekawy…z drugiej strony pan ze schroniska zjeżdżał własnie na dół ze śmieciami i zaproponował, że mnie zabierze. Skusiłam się.
Zjechaliśmy jednym z głębokich kanionów którymi Sognefiell opada do morza. Pan Schroniskowy był bardzo miły. Zatrzymywał się w najciekawszych miejscach żebym mogła sfotografować widok. Na dole wysadził mnie na przystanku, na który za klika minut miał podjechać autobus. Kierowca usłyszawszy, że nie wiem dokąd bilet, bo jadę do najbliższego dentysty, uparcie dzwonił do każdej wioski i dowiadywał się, że lato i urlop. Ostatecznie dojechałam do Sogndal z karteczką z telefonem i adresem gabinetu (na środku miejscowości) już umówiona na wizytę. Niesamowite. Dostałam nawet numer telefonu do Pana Kierowcy, gdybym się zgubiła lub nie dogadała… Nie wiem czy w Polsce spotkałabym się z tak wielką pomocą. Byłam pod wrażeniem.
Po 5 -ciu minutach było po wszystkim. Dentystka (wcale mnie dużo nie skasowała) poradziła mi jeszcze gdzie mogę się wykapać w fiordzie. Zdążyłam na chwilkę przed burzą. Potem zostało mi tylko dojechanie stopem do Utladalen- odrobinkę skomplikowane bo akurat z jakiegoś powodu nie kursował prom. Miły starszy pan przewiózł mnie wysoko położoną, płatną drogą przecinającą zbocza Hurungane- samą w sobie bardzo ciekawą, (pomimo burzy) i niezwykle uprzejmie podwiózł na kemping Krisa. W ten sposób zakończyłam pierwszą część mojego łażenia. Byłam w Jotunheimen w miejscu gdzie skończyłam wędrować w czerwcu :).
