Alpy Nadmorskie cz15

Rano nic się nie zmieniło. Chyba tylko temperatura. Namiot kolejny raz obrósł lodem, a naszą łączkę obklejała mgła. Nie opuściła nas na podejściu, nie pozwoliła obejrzeć widoków z grani i dopiero kiedy zeszliśmy pod chmury zmieniła się w drobny deszcz. Po drodze, tuż pod Col de Stau minęliśmy kolejne wojskowe ruiny. Całą drugą stronę grani porastał drut kolczasty rozwleczony gęsto po stoku.  Ścieżka była zalodzona i stroma. Na samym przejściu drut wycięto, ale jakiekolwiek pośliźnięcie się czy upadek skończyły by się bardzo źle. Nie widzieliśmy jak daleko to sięga. Zbocze ginęło we mgle, drutu musiało być mnóstwo. Szliśmy przez zasieki dobrych klika minut. Bardzo ostrożnie. Dalej wydostaliśmy się na łagodne łąki otoczone tumanami chmur. Ścieżka gubiła się nam co i rusz, i Jose, który poszedł szybciej (nie robił zdjęć) rozpędził się i myślał, że zabłądził. Padał deszcz, nie było gdzie się zatrzymać i zjeść. Na dnie doliny znaleźliśmy inny, lepiej oznakowany szlak i poszliśmy błotnistym trawersem do Ferrero. Wioska była wyludniona, schronisko nieczynne. Jose nadal szukał internetu. Trzech panów remontujących zabytkowy bruk zaproponowało nam podwiezienie (ale dopiero po pracy) do Vinadio gdzie znaleźlibyśmy wszystko co trzeba. Nie chciałam. Dla Jose to był ostatni dzień, mi zostały jeszcze niecałe dwa. Vinadio jest nisko i wolałam zostać gdzieś, skąd dałoby się interesująco wyjść. Zachęceni drogowskazem „Bersezio” zaczęliśmy schodzić jakąś dróżką, ale zginęła 500 m za wsią. Drogowskaz „Bersezio” (identyczny jak ten na początku) odsyłał znów w górę, z powrotem do wsi. Propozycja chodzenia w kółko?

Porzuciliśmy tę ścieżkę i kierując się tym razem mapą zeszliśmy trawersem do zgubionego przed południem szlaku schodzącego bezpośrednio w dół. Do szosy biegnącej doliną Stura. Padało. W dolinie pasły się setki krów, a ubity ich kopytami grunt zmienił się w bagno pełne świeżych kup i klejącego ciężkiego błota (w tym samym kolorze co kupy). Ubabrani  po łydki, ociekający doszliśmy do asfaltu. Przy drodze stał jakiś hotel. Jose przez godzinę próbował się tam połączyć z internetem. Wypiliśmy przy tym kilka kaw, a mi robiło się coraz bardziej gorąco. Byłam w Polarnej, ponad 1000 metrów wyżej był przecież solidny mróz. W ponurym, pozbawionym Internetu hotelu prowadzonym przez parę staruszków, wręcz przeciwnie. Trzeba się było rozebrać, ale wpadliśmy tam przecież tylko na chwilkę…

Wypadliśmy równie nagle, kiedy Jose stwierdził, że się nie uda. Chwilkę biegliśmy mokrą szosą, szybko złapaliśmy stopa, a ja niestety złapałam katar. Upiorny. Lało mi się z nosa jak z kranu. Nie wiedziałam już co jest bardziej winne przegrzana hotelowa jadalnia, moja niechęć do rozbierania, czy może wypełniający wnętrze wilgotny kurz… Ludzie, którzy nas zabrali (Szwajcarzy) jechali do fajnego hotelu. Zabraliśmy się z nimi i zanim się obejrzałam Jose siedział przy kompaturze, a sympatyczny pan prowadził mnie do ślicznego pokoju. Hotelik był naprawdę piękny. Jedzenie doskonałe, bezglutenowe i podane jak w drogiej restauracji. Alberge de la Pace w Sambuco, otwarte przez cały rok. Nawet gorący prysznic nie przerwał mojego kataru. Pani z recepcji ratowała mnie tabletkami, zużyłam 3 rolki papieru i wypełniłam nimi cały kosz. Masakra. Jose wyszedł na autobus o 6-tej rano spędziwszy (jak mi się wydawało) cały poprzedzający wyjście czas pod prysznicem. Próbowałam się wygrzać w łóżku. Spałam jak długo umiałam. W przerwach podziwiałam padający na przeciwległe zbocze śnieg. Przerażająca prognoza o 50 cm na 1500 metrach jednak się w końcu sprawdziła. Las przecinała wyraźna linia- czarne i białe.

Hotelowe łóżko było wygodne i ciepłe. Czajnik. Czyściutka pościel. Mogłam tam zostać na ten ostatni dzień. Katar, śnieg, marna widoczność. O 11-tej spakowałam się i wyszłam w deszcz. Katar minął mi po kilkuset metrach. Jeszcze przed podejściem. Śnieg dopadł mnie godzinę wyżej. Potem męczyła mnie mgła.

Nie zdążę Wam już o tym napisać. Lecę rano do Barcelony i wracam za dwa tygodnie. Zabieram ze sobą nową grubą wełnę do przetestowania. Cudownie miękka, bardzo mięsista, dość niestety ciężka (350g/m2).

Prognoza jest świetna. Pireneje pewnie piękne jak zawsze… nie mogę się już ich doczekać :)