Apuane

Hej, wróciłam wczoraj. Mam do opowiedzenia ciekawą historię, tym razem (o dziwo) o ludziach. Alpy Apuańskie są piękne. Niespodziewanie dzikie, wcale nie łatwe (miejscami eksponowane i bardzo strome), wyjątkowo śliskie. Są delikatne i mocno zagrożone. W wielu miejscach wydobywa się słynne na cały świat marmury. Góry są poryte przez tunele i drogi, śnieżno białe, odsłonięte, żyłkowane ściany kamieniołomów widać z bardzo daleka, Carrara to jedna wielka kopalnie. Nie ma sposobu żeby to niszczenie gór zatrzymać czy nawet skutecznie z nim walczyć. Marmury w Apuane wydobywa się już od 2000 lat. Ludzie utrzymują się z nich od pokoleń. Prawie zanikło pasterstwo, tarasowe pólka w większości pozarastały, widziałam niewiele przemysłowych lasów, nikt też chyba nie zbiera jadalnych kasztanów, pełno ich w pięknych, gęstych i dzikich chaszczach na niższych wysokościach.

Alpi Apuane są malutkie. Wyrastają bezpośrednio znad morza, a raczej z gęsto zabudowanego nadmorskiego pasa miejscowości, które nocą pięknie widać z grani. Długość łańcucha to około 45 km, wysokość niespełna 2000 m, po drugiej stronie ciągnie się pasmo Apeninów w prowincji Emilia Romagna z tego co udało mi się zauważyć z daleka, mniej urwistych, ale też pięknych. Z tamtych mniej zaludnionych gór przeniosło się w Apuane troszkę wilków (nie spotkałam i nie słyszałam), poza nimi w górach jest sporo chronionych zwierząt i roślin, między innymi znane mi z Sardynii dzikie piwonie (niestety niewidoczne zimą). Apuane to ciekawe miejsce, jedno z tych, o których się nie zapomina. Łatwo dostępne (z bardzo bliskiego lotniska w Pizie) i przyjazne wędrowcom (jest kilka dobrych schronisk i kilka otwartych klubowych biwaków). Są dobrze oznakowane szlaki i niezwykli, bardzo gościnni ludzie. A wokół piękna, zawsze warta odwiedzenia Toskania

Postaram się to sobie szybko poukładać i jak zwykle szczegółowo opisać. Na razie wybrałam kilka najbardziej charakterystycznych zdjęć. Popatrzcie sami.