Siedzę ze skręconą kostką i nie bardzo mogę się ruszać. Zdjęcia zrobione na filmach pomieszały się i teraz z trudem udaje mi się ułożyć je po kolei. Od czego zacząć… może od początku? Piszę, bo lubię, to pamiątka tak jak i zdjęcia… a zresztą być może ten opis może się kiedyś komuś przydać…
3 marca
Udało mi się kupić bardzo tani lot z Paryża do Saragossy (około 100 zł). To nowe połączenie Ryanair. Samolot w połowie pusty przyleciał pół godziny przed czasem. Lecieliśmy nad Pirenejami, ale z morza szarych chmur wystawał tylko jeden ostry, ośnieżony wierzchołek. Nie rozpoznałam go. W Pirenejach padało już od kilku dni i wszędzie ogłoszono 4 ( a poniżej 1600 m trzeci) stopień zagrożenia lawinowego.
Umówiłam się z kumplem, który mieszka w Saragossie. Odebrał mnie z lotniska. Saragossa leży około 2-3 godzin jazdy od Pirenejów. W wiele miejsc można wygodnie dojechać autobusem. Jeżeli jedzie się w zachodnią część gór z lotniska w Barcelonie (lub Gironie) trzeba i tak najpierw dostać się do Saragossy – najtaniej autobusem (np. linii Alsa) pociągi, w tym bardzo szybki ekspres AVE są sporo droższe. Innym sposobem dotarcia w Zachodnie Pireneje jest lot do Pau ( z Paryża lub Londynu) lub nocny pociąg z Paryża do np Oloron St Marie. Z Pau kursują autobusy do wszystkich podgórskich miejscowości, w tym też do hiszpańskiego Canfranc (rozkład jazdy jest na stronie francuskich linii kolejowych SNCF). Bilet na nocny pociąg z Paryża kupiony w Internecie z dwumiesięcznym wyprzedzeniem jest często tańszy od najtańszych lotów i bardzo wygodny. Jedyny problem to to, że wszystko trzeba załatwić po francusku, a bilet może zostać wysłany tylko na francuski adres. Wysłanie za granicę trochę kosztuje i przy jednym bilecie nie bardzo się opłaca.
Nigdy wcześniej nie jechałam w góry z Saragossy. Przez ponad godzinę niemal aż do Huesca droga ciągnie się przez monotonną, pagórkowatą, porośniętą z rzadka suchymi krzakami pustynię. Co jakiś czas pojawiały się perfekcyjnie wygładzone, zorane pola. Reszta to kamienista rudawa ziemia, na której nie chce rosnąć nawet trawa. W zestawieniu z ciemnymi deszczowymi chmurami, zaskakujące miejsce. Od Huesca zaczynają sie góry. Najpierw znana mi z kanioningu, pełna urwistych zboczy, porośnięta łudząco miękkimi poduszkami kolcolistów i karłowatymi piniami Sierra de Guara, potem szeroka malownicza dolina i ośnieżone Pireneje.
Droga do Lizary, już po ciemku – wąska, asfaltowa, czasami wyremontowana, czasami mocno dziurawa wymagała założenia łańcuchów. Padał śnieg, a Hiszpanie nie znają zimowych opon. Dotarliśmy do schroniska mocno spóźnieni. W pokoju z nami spał straszliwie pijany facet. Wydawało mi się, że same wydzielane przez niego opary wystarczyłyby, żeby poczuć się nieźle wstawionym. W Hiszpanii wyglądam dość egzotycznie. Facet gapił się na mnie jak w święty obrazek, lub duże stado białych myszek, a raz nawet plasnął mi u stóp niby szukając czegoś w swoim plecaku, a naprawdę wciąż nie przestając się gapić.
4 marca
Rano wciąż padało. Stopień zagrożenia lawinowego nie zmienił się, ale podobno pojutrze pogoda miała się poprawić. Wyszliśmy późno, wieczorem nie zdążyliśmy już się spakować.
Ciężki plecak po kilkumiesięcznej (aż od października) przerwie bez gór wydawał się ponad moje siły. Zabraliśmy jedzenie i gaz na tydzień. Nauczeni doświadczeniem z zimy zeszłego roku, kiedy stale brakowało nam wody, wzięliśmy dwie półkilowe butle zimowej mieszanki. Prawie trzykrotnie więcej niż byłoby potrzebne latem. Topienie wody pochłania bardzo dużo energii. Wysoko w górach strumienie zwykle pokrywa śnieg i nawet jeśli czasem słychać wodę, nie sposób się do niej dostać.
Podejście na Colado Foraton latem nie sprawia żadnych trudności. To trasa GR11, wygodnego, znakowanego szlaku. Sama przełęcz jest jednak bardzo stroma. Na grani siedział duży nawis. Wiało i sypało nam w twarze śniegiem. Zdecydowaliśmy się podejść wprost na siodło, nie zważając na niewidoczny zimą szlak.
Straszliwie było stromo, wdrapaliśmy się kilkaset metrów w ześlizgujących się rakietach na próżno. Z bliska, nawis okazał się podcięty i przewieszony, zbocze straszliwie strome, plecaki okropnie ciężkie. Z żalem zeszliśmy do ścieżki i spróbowaliśmy przejść zbocze trawersem tak jak wygląda to na mapie. Minęliśmy górą Refugio de Fetas znów włażąc w stromy, zbyt stromy jak dla mnie trawers. Bardzo szybko zdecydowaliśmy się znów iść wprost w górę. Trawers w miękkim, sypkim śniegu pod samą granią… przy lawinowej 4 na …2000 metrów… zbyt rozsądny chyba nie był. Kilkadziesiąt metrów wyżej znów zatrzymał nas nawis. Głupia sprawa. Solidny i dobrze usadzony na grani miał grubą przezroczystą lodową podstawę. Prawie pionową. Półtora, może dwa metry czystego lodu. Nie do ruszenia w tej sytuacji. Nie mając wielkiego wyboru przeszliśmy jakieś 20 metrów pod samą podstawą nawisu, mając nadzieję, że go nie podetniemy. Troszkę dalej wypłaszczał się i udało nam się jakoś wdrapać na grań, kilkadziesiąt metrów powyżej szerokiej, wygodnej przełęczy. Druga strona grani była wywiana niemal do trawek. Nad nami Bisaurin gubił się we mgle. Samego szczytu nie było widać. Wiało i było bardzo zimno. Była czwarta.
Jose Antonio przez chwilę rozważał zdobycie Bisaurina, ale tak naprawdę wcale nam się nie chciało tam iść. Popatrzyliśmy tylko na osłonięty mokrą chmurą szczyt i poszliśmy na dół.
