Autor: kasia

Chociaż to nie jest nic bardzo ważnego poświęcę Górze Tabor cały wpis. Zawdzięczam jej piękne wspomnienia. Pierwsze to radość, że zbudowany na trzytysięczniku niepozorny kościółek jest otwarty. To miłe, bo większość kaplic w górach jest pozamykana, a do wnętrza można co najwyżej zajrzeć przez jakieś okienko. Tu ktoś wykazał się chrześcijańską miłością bliźniego i zostawił swój kościół nam wszystkim. Byliśmy wdzięczni.

Pewnie spałam w kościele już więcej niż raz, ale kiedy zasypiałam na deskach tej kaplicy przypomniała mi się pewna bardzo szczególna noc.  Dawno temu. Podczas jednej z pierwszych wizyt w Polsce Jan Paweł II spotkał się z młodzieżą w Częstochowie. Miałam wtedy kilkanaście lat i wybrałam się tam z przyjaciółką. Już w środku nocy poszłyśmy spać w jakimś kościele. Miejsca na ławkach były pozajmowane więc  położyłyśmy się na deskach przed  ołtarzem. Miałyśmy ciepłe górskie śpiwory. Dobrze nam się spało. Obudziły nas dzwonki w samym środku mszy. Na podniesienie. Naprzeciw nas cały tłum wiernych. Nad nami ksiądz. Grały organy. Pamiętam, że usiadłam gwałtownie, myśląc… czy  to już niebo? :)

Drugą miłą rzeczą, która zdarzyła się na Górze Tabor był  zachód słońca. Niesamowity! Dwaj  Francuzi, którzy dogonili nas  wieczorem przyszli tu tylko po to, żeby go obejrzeć. Co roku, w wakacje podchodzili  na szczyt obejrzeć słońce. Było watro.

Mont Thabor jest najwyższą górą w okolicy i nic nie ograniczało nam widoków. Na wszystkie strony ciągnęły się  ośnieżone góry. Słońce podnosiło się, w końcu oświetlając tylko wierzchołki najwyższych z nich. Rozpoznawałam kilka-  Barre d’Ecrins, Monte Viso, Bric Froid, Pic de Font Sancte…  Miejsca gdzie już kiedyś byłam i mnóstwo takich gdzie jeszcze kiedyś będę :)

Przedstawienie trwało ponad godzinę, jeszcze bardzo późno w nocy na horyzoncie tliła się resztka światła.

Dopiero potem uzmysłowiłam sobie,  że to była najkrótsza noc w roku. Spędziliśmy w kaplicy Noc Świętojańską!

Wypstrykałam tam prawie cały film, a wschód słońca niestety przespałam… trzeba będzie tą imprezę kiedyś powtórzyć :)

 

 

poprzedni wpis – Lac de Bissorte

Obudził nas piękny poranek, ale nad doliną z której z takim trudem wyszliśmy wczoraj wisiała chmura. Pięknie wyglądała na zdjęciach, zrobiłam ich nawet sporo, ale po chwili  przestała mi się  podobać.

Podniosła się i niespodziewanie szybko zaczęła nas gonić. Przez moment otulała nas pozostawiając magiczne fragmenty widoku,

a potem zamieniła się w regularną mgłę.  Szliśmy do góry GR-em. W planach było schronisko Mont Thabor- niedalekie, więc nie spieszyliśmy się. To był tak naprawdę pierwszy dzień w górach bo przez dwa poprzednie snuliśmy się po dolinach kupując gaz. Teraz, kiedy już mieliśmy wszystko co trzeba czuliśmy się naprawdę świetnie.

Kawa nawet ogromna, to nie śniadanie więc dość szybko stanęliśmy, żeby coś zjeść. Otulała nas gęsta mgła, a dalszy ciąg ścieżki znikał pod śniegiem. Drogę przecinała spora rzeczka- tak naprawdę to w zasadzie ta sama, którą przekraczaliśmy przed schroniskiem, z tym, że tam był solidny most. Zamiast się zastanowić jak to możliwe,że tu mostu nie ma (a przecież to ciągle ten sam GR) skupiliśmy się na najlepszym sposobie przejścia rzeczki… Nie popatrzyliśmy nawet na mapę, ani na góry kiedy w końcu rozwiała się mgła.

Przeszliśmy  jak  zwykle w takich sytuacjach, w sandałach. W końcu nie po to się suszyliśmy, żeby teraz znów wszystko zmoczyć :)

Powyżej firnu  wciąż miałam wrażenie, że widzę ścieżkę, ale nie bardzo się martwiłam szukaniem drogi, bo za chwilę znów zaczął się pozbawiony jakichkolwiek śladów śnieg. Oczywisty i wygodny żleb wyprowadzał na bardziej płaską łączkę, gdzie jak mi się wydawało powinno być spore jeziorko. Tymczasem żadnego jeziora nie było.

Rozważaliśmy wersję, że jest jeszcze pod śniegiem, ale ostatecznie zdecydowaliśmy że pewnie wyżej. Wyżej pojawiło się więcej możliwości więc zdezorientowani zostawiliśmy plecaki przy sporej kałuży i podeszliśmy na najbliższą przełęcz (jak się późniejokazało Col de Cheval Blanc ). Daleko w dole widzieliśmy ścieżkę do schroniska, ale GR był za granią. Przy zasypanej śniegiem rzece musieliśmy zgubić szlak, pewnie wcale nie trzeba było przechodzić na drugą stronę. Teraz wprawdzie też mogliśmy zejść – wyglądało na to, że da się bez większych problemów, ale dolina ostatecznie opadająca aż do schroniska jakoś nam się za bardzo nie podobała. Ta nad nami, zaczynająca się turkusowym na wpół zmarzniętym stawem wyglądała fajniej więc ostatecznie zdecydowaliśmy się iść do góry na grań, nie mając pewności czy z drugiej strony uda się zejść. Podejście  biegnie firnem, na mapie prowadzi tam zimowy szlak. Pomimo dość dzikiego terenu nie ma żadnych problemów, a drogę znaczy sporo kopczyków. Sama Col de Peyron to szerokie płaskie siodło, urywające się raptownie po południowo -wschodniej stronie- czyli tam gdzie właśnie mieliśmy zamiar zejść. Zimą byłby tam trudny narciarski zjazd, teraz musieliśmy jakoś przejść przez bardzo sypką stromiznę pełną dużych osuwających się kamieni i drobnych ruchomych piargów.  Początek jest raczej ohydny, potem robi się mniej stromo. Kawałek niżej leżał śnieg więc nie było już żadnych problemów. To nie jest wygodny letni szlak, ale da radę go przejść nawet bez śniegu. Warto, bo doliny po obu stronach przełęczy są piękne bezludne i dzikie.

Zeszliśmy aż nad staw Lac du Peyron i spotkaliśmy zagubiony GR57. Według wcześniejszych planów mieliśmy zamiar tu spać, ale zrobiliśmy skrót i było zdecydowanie za wcześnie- dopiero koło czwartej.

Wobec tego poszliśmy znów w górę przez Col de Meandes w kierunku Mont Thabor.