Kategoria: Laponia

Widoczne nocą światła Kafjordu sugerowały, że to duża miejscowość, ale kiedy tam zjechaliśmy na nartach zobaczyliśmy tylko kilka domków. Było wcześnie. Odcinek od naszego obozowiska do szosy był szybki. Szeroką doliną prosto w dół. Kiedy dojeżdżałam asfaltem przejechała furgonetka, ale nie machnęłam, Jose był jeszcze zbyt daleko. Potem żałowałam, bo przez pół godziny nie jechało nic. Dalej też kiepsko, kilka osobówek zbyt zapakowanych jak dla nas. Wydawało mi się, że widzę polskie numery -Szkoda, że nie wzięliśmy polskiej flagi- pojękiwał czasem Jose. Potem przestał. Traciliśmy nadzieję. Roy wspominał, że powinien być jakiś autobus, ale czy stanie akurat tu? Nie było przystanku, ani niczego co by go sugerowało. Mieliśmy wrażenie, że utknęliśmy. Gdyby nie pulki (albo gdyby miały kółka) można by spróbować jakoś tym tunelem iść… chociaż to pewnie niedozwolone… rozważaliśmy. Znad zatoki po drugiej strony fiordu ruszyła jakaś osobówka. Byłam pewna, że też nas ominie, ale zatrzymała się od razu. -Tunel? prawda- potaknęliśmy- nie wolno pieszo. Jest zakaz. Starszy pan, świeży emeryt zapakował nas szybko i sprawnie. Miał bagażnik na dachu, umiał wcisnąć do wnętrza pulki. Robił to już na pewno nie raz. Zanim dojechaliśmy opowiedział nam i o tunelu (w czasach kiedy powstał był techniczną rewolucją), i o narciarskich trasach, i o Honningsvag. Wiedział też gdzie nas podrzucić.

50 lat temu (!) przeszedł  trasę na Nordkapp z ojcem. Podejrzewał, że odnajdzie początek i rzeczywiście 3 km za miasteczkiem trafiliśmy na znakowany szlak. Nasz przewodnik mieszkał i pracował w Oslo, a do Laponii wrócił już na emeryturze. Kupił domek nad fiordem i łaził na nartach przez zimę, a teraz miał zamiar pomieszkać trochę w mieście i wrócić latem.

Wysadził nas na poboczu górskiej drogi i zawrócił do Honningsvag. Ruszyliśmy troszkę wystraszeni. Wysokie góry, z których prawie zniknął śnieg, nad głowami kolonie krzykliwych ptaszysk, stromo, skaliście, pełno twardego lodu.

Wyspa Mageroya, na której leży Nordkapp wznosi się o prawie 400 metrów na bardzo krótkim odcinku. Nie był łatwy. Zalodzony, nieprzyjemnie stromy, dodatkowo ubity przez skutery.  Płaskowyż okazał się na szczęście biały. Szlak otyczkowany, pogoda dziwna, ale nie bardzo zła. Okresy pięknego słońca przeplatały się z mgłą i śnieżycą. Droga znikała, przewracaliśmy się, wkopywaliśmy w niewidoczne zaspy, wygrzebywaliśmy pobieleni i źli, a za chwilkę znów błękit nieba, znów mewy, znów fiordy, znów bajka. Do wieczora przejechaliśmy ok 15-tu km. Troszkę poobijani, bo stromo i lód, troszkę zmęczeni, bo śniegu mało, więc mnóstwo kluczenia wśród skał. Oczarowani, bo widoki były wprost nieziemskie. Różowy zachód słońca, urwiste zbocza, błękitne morze.

Rozbiliśmy namiot przy pierwszej wodzie- wypływającej wprost ze śniegu rzeczce. Poniżej nas świeciła nocą bramka szlabanu, nad górami migotała latarnia Nordkapp. Potem rozwinęła się zorza, odbiła w chmurze łuna Honningsvag… Naprawdę trudno tam było spać. Byliśmy przejęci, szczęśliwi, że dotarliśmy aż tak daleko. To był piękny biwak, chociaż namiot rozbity na cienkiej śnieżnej wysepce ledwie stał. Narty wbiły się bardzo płytko, tylko odrobinkę, ale nie martwiliśmy się. Pogoda w końcu się ustaliła. Wiatr umiarkowany, temperatura przyzwoita, widoczność boska…

Roy przyjechał punktualnie co do minuty. Byliśmy już gotowi, spakowani uzbrojeni w pełne termosy. Wstaliśmy wcześnie, ja jeszcze przed świtem, Jose też o dziwo na czas. Kilkanaście kilometrów szlaku zajęło nam może z godzinę. Skuter jechał wolniej ciągnąc przyczepę, do której znów zapakowany został Jose nie ja. Wkurzało go to, ale nie protestowaliśmy. Byliśmy gośćmi. Cieszyliśmy się z tej jazdy i tak. Spadła nam przecież z nieba. Po drodze kilkukrotnie stawaliśmy. Płozy grzały się na bardzo twardym lodzie. Nocą znów był duży mróz, a ubity dziesiątkami skuterów szlak skamieniał. Przez cały czas jechaliśmy wzdłuż ośnieżonego grzbietu opadającego aż od Gardevarri. Kiedy teraz patrzę na mapę wydaje mi się, że pokonaliśmy 10 km, wtedy myślałam, że znacznie więcej. Być może zimowy szlak nie pasuje do tego z lata.

Roy zostawił nas w miejscu gdzie ślad skręcał na grzbiet. Pogadaliśmy jeszcze chwilkę, dopiero teraz wyjaśniając kim jesteśmy i co robimy w zwykłym życiu. Roy wypytawszy nas opowiedział, że jest rybakiem. Ma 11-to metrowy kuter, łowi dorsze i królewskie kraby i pracuje tylko przez 3 miesiące zimą i dwa krótkie tygodnie w sierpniu. Resztę czasu ma wolną. Robi co chce. -Przyjedź- powiedział znów głównie do mnie co od razu najeżyło Jose- tu jest fajnie, kobiety też mogą być rybakami, mamy maszyny, gps-y to już od dawna nie jest ciężka praca, mogłabyś potem podróżować przez cały rok.

Gdyby poprzednio spotkany chłopak, też rybak nie opowiedział nam jak trudno jest na kutrze zimą, jak lodowato, jak ciemno, jak wietrznie, pomyślałabym, że Roy trafił na raj. Jose poczuł się zrównany z ziemią- jego marne dwa miesiące wolności… Jego pensja, przy tych dochodach zerowa… Ja widziałam to jeszcze inaczej. Przecież ten raj musi mieć też i drugie dno- samotność? Finnmark to kraj dla prawdziwych twardzieli. Nie każdemu się pewnie podoba. Mi też trudno sobie wyobrazić ciemną polarną zimę, czy gęste od komarów lato, chociaż teraz, wiosną było tu naprawdę pięknie.

Pożegnaliśmy się, pomachaliśmy. Szybki skuter znikł za garbem jeziora, a my ruszyliśmy pod górę wzdłuż tyczek. Myślałam, że skoro nadrobiliśmy tak wielki kawał nie pójdziemy na skróty wprost do szosy tylko dojdziemy do tunelu przez góry. Nordkapp to wyspa, siedmiokilometrowy tunel troszkę nas przerażał, ale liczyliśmy, że złapiemy stopa. Z naszych mapek wynikało, że musimy przejść przez dwie granie. Pierwsza poszła nam bardzo łatwo. Dopadły nas dwie szybkie śnieżyce, ale na wprost pojawił się piękny widok na fiord. Teren opadał, za pasem błękitnego morza piętrzyły się skały Honninsvag. Naprawdę byliśmy blisko!

To piękne miejsce. Nie żałowaliśmy ani przez chwilę, chociaż robiło się coraz trudniej. Na stoku na wprost niemal całkiem znikł śnieg. Trasa była miejscami goła, z trudem przeciągaliśmy pulki po kępach zmrożonych traw. Niżej trafiliśmy na rzekę niby zamarzniętą, ale po lodzie, już niebezpiecznie miękkim płynęły całe potoki. Zbyt wartkie i zbyt głębokie. Obeszliśmy kawał trafiając na śnieżny most. Wytrzymał. Potem kilkaset metrów w górę na stok. Stromy, ogołocony, smagany śnieżnymi burzami bardzo fotogenicznymi, ale raczej nieprzyjemnymi w dotyku. Na przełęczy dogonił nas zachód słońca. Zjeżdżaliśmy w granatowym półmroku, długim, trudnym stokiem pociętym pasami skał. Prawdziwy labirynt wypełniony twardym lodem. Miałam ochotę pogratulować instruktorowi, który w tydzień nauczył narciarstwa Jose. Radził sobie bardzo dobrze, upadł tylko kilka razy, przy żadnej wywrotce nic mu się nie stało. Góra wyglądała imponująco, nie wierzyliśmy, że naprawdę zjechaliśmy z niej na nartach. Z pulkami.

Na dole znów trafiliśmy na otyczkowany szlak. Zsuwaliśmy się nim ostrożnie aż do pierwszej wody. Wypatrzyłam ją w zakolu rzeczki, tuż obok pasa gołych traw. Fajnie było po nich pochodzić. Nie zapadały się. Czuliśmy się jak marynarze schodzący na ląd. To była ziemia!

Namiot musieliśmy postawić na śniegu, jak zwykle. Po pierwsze, bo tam jest równo i miękko, po drugie, bo do rozbijania używaliśmy kijków i nart. Nie mieliśmy śledzi czy szpilek.