Kategoria: Moje Góry

W cieplejszych niż Tatry górskich rejonach, lasy sięgają znacznie wyżej niż u nas.

Malutki stawek w katalońskich Pirenejach o świcie. Droga z Naorte do schroniska Certascan. Chociaż to duża wyskość ( ponad 2200m ) rosną jeszcze i sosny i buki.

Podobna wysokość, Val di Riu, Andora. Sosny w towarzystwie jałowców.

Sosny na drodze z doliny Salenques do schroniska Rencluza ok 2200 m Pireneje, Aragonia.

Stawek poniżej Pic Pedrafita w Andorze. Ok 2300 m npm.

Karłowate sosny w maszywie Queyras w Alpach Francuskich. Ok 2300 m npm

Sosnowo- modrzewiowy las w masywie Sete Selle w Alpach . Ok 2100 m npm. Na horyzoncie widać masyw Brenta.

A potem…czym niżej tym gęsiej. Sosnowe lasy w Alpach czy Pirenejach nie przypominają naszego pełnego prostych pni pod gęstym sklepieniem, uporządkowanego i starannie uprawianego lasu. Drzewa są różnej wielkości, zwykle karłowate i tak gęste, że w żaden sposób nie udaje się przejść. Nawet na znakowanych szlakach mało kto wycina gałęzie i często walka z sosnowymi igłami okazuje się troszeczkę krwawa. Chodzenie bez szlaku po lesie raczej się nie udaje. Parę razy przyszedł mi do głowy ten pomysł i … za każdym razem żałowałam.  Efekt był niestety odwrotny do zamierzonego :)

Mam setki zdjęć sosen. Nawet nie dlatego, że specjalnie je robiłam, nie zastanawiałam się nad tym i dopiero po jakimś czasie odkryłam jak często towarzyszą mi sosny.

Są odporne i niewymagające. Potrafią rosnąć niemal wszędzie.

Przetrwają więcej, niż inne drzewa. W wielu miejscach dorastają aż do 2,5 tysiąca metrów.

W niektórych rejonach zostały przed wiekami mocno przerzedzone. Proste pnie sosen czarnych ( Pinus Nigra ) świetnie się nadawały na maszty żaglowców. Pirenejskie lasy po hiszpańskiej stronie zostały niemal całkowicie wytrzebione z powodu rosnących potrzeb Hiszpańskiej Armady.

Wcięte w pień lasy nigdy nie odrosły i południowe zbocza Pirenejów w ogromniej części pokrywają  łąki, na których czasem utrzymują  się samotne, powykrzywiane lub usychające drzewa.

Pojedyńcze egzemplarze kilkusetletnich sosen czarnych na Korsyce są pozostałością dawnych bujnych sosnowych lasów.

Teraz w Parku Narodowym Korsyki pozostawia się nawet te sosny, które same wyschły.

Po francuskiej stronie Pirenejów, bardziej wilgotnej i być może mniej narażonej na wycinanie ze względu na niedostępność wielu górskich zboczy, jest znacznie więcej drzew.

W lasach występuje jednocześnie kilka gatunków sosen. Niektóre, jak np sosnę czarną  łatwo jest odróżnić po ciemnozielonym, żywym zabarwieniu długich i sztywnych igieł i jasnych, niemal białych „świeczkach”

Niektórych gatunków nie umiem rozpoznać.

Wszystkie wydają mi się piękne. Lubię wiecznie zielone igły, aromatyczny zapach i połprzezroczysty cień, który sosny dają nam latem. Lubię żywiczny zapach gałęzi i trzask palonych w ognisku szyszek.

Sosny nie mają wad. To moje ulubione drzewa.