Kategoria: Pireneje

To był już mój ostatni dzień. Jak na ironię słoneczny i ciepły.

Wracałam  i została mi tylko szutrowa droga w dół. Latem jeździ nią mały autobus, zimą była bezludna i pokryta lodem.

Całkiem przyjemny spacer. Ciekawa okazała się też polna dróżka prowadząca aż do Benasque. Byłam tu już kilka razy i nie zauważyłam, że oznakowano starą obmurowaną kamieniami drogę wzdłuż rzeki. Latem do kempingu Aneto jeździ z Benasque autobus i szkoda czasu na takie „nie górskie” trasy. Być może właśnie z tego powodu dopiero teraz odkryłam jaka to piękna dolina. Szkoda tylko, że aż tak zagospodarowana.

Nie pokażę Wam, bo niestety na tej łączce skończył mi się film :). Siedząc na plecaku wypiłam ostatnią górską herbatę ( z owoców róży, pełno ich było na krzakach) i zeszłam do Benasque w sam raz na popołudniowy autobus. Wrócę…Pireneje są piękne przez cały rok.

 

 

 

 

To był mój najpiękniejszy dzień. Mogłabym o nim napisać więcej (napisałam w książce) , ale w sumie historia była bardzo prosta. Byłam sama. Przed pierwszą przełęczą (Collet d’ Estanyets) trafił mi się stary ślad. To mnie ośmieliło. Skoro ktoś mógł przejść ja sobie też pewnie poradzę.  Końcówka była dla mnie trudna, bardzo zalodzona (na szczęście wzięłam stalowe nie aluminiowe raki), reszta- w sumie wcale nie. Zwykły, niezbyt głęboki, czasem kopny, czasem zmrożony na kamień śnieg.

Szlak na Collado Balibierna  nie był przetarty, ale na krótkim fragmencie drogi trafiłam na ślad. Ktoś szedł niedawno z Llauset na Balibiernę. Potem przez kilka godzin szłam po zupełnie nietkniętym, stromym ale niezbyt trudnym śniegu. Po drugiej stronie, na dole, już przy  Ibones Balibierna znów trafiłam na ludzki ślad. Szłam nim aż do Refugi Coronas. Przydał się, bo na progu doliny są wielkie kamienne bloki, teraz przysypane niepewnym śniegiem, trochę już podziurkowanym przez nieznanych mi poprzedników. Nisko przy schronisku śnieg był wytopiony, a całą ścieżkę zarastał lód.

Piękny, samotny dzień pełen niesamowitych widoków. Zobaczcie sami :)