Kategoria: Pireneje

Wyruszyłam, kiedy słońce oświetliło łączkę. W jaskrawym blasku, lekko oślepiona nie rozpoznawałam trasy sprzed pięciu lat. Widziałam gdzie odbiega szlak- na mapie, ale w terenie nie było ani śladu ścieżki. Kiedyś przeszliśmy tędy w marcu, wieczorem, wyszukując po kolei każdy kopczyk. Zmęczeni i nawet troszkę zdenerwowani, że nie znajdziemy zejścia. Przez chwilkę zastanawiałam się czy nie powtórzyć tamtej trasy, ale zostawiłam Collado Espelunz po lewej i poszłam dalej. Na Puerto Ordiso nie byłam nigdy, a chciałam, więc teraz była świetna okazja. Szlak nie jest skomplikowany, chociaż nie ma na nim żadnych znaków. Fragmenty owczych ścieżek wzdłuż rzeki, troszkę bardziej strome podejście na grań, wspaniały widok na Sierra de Tendenera- z wysoka, z bliska i na wprost, a dalej lekka zagadka-czy to aby na pewno ta przełęcz? Na siodle- szerokim i łatwym nagroda- jeden jedyny kopczyk. Czyli to tu. Dalej też prosto, do stawku, potem jeszcze przez chwilkę szłam po czymś podobnym do ścieżki, a niżej zamiast po prawej, jak pokazuje mapa, zaufałam ekspertom czyli krowom i zeszłam zupełnie po lewej. Chyba łatwiej, tak czy siak nie ma tam żadnych problemów poza tym, że nie da się zejść środkiem, tam jest urwisko. Przez cały czas miałam wspaniałe widoki. Tailon, druga strona doliny Otal, rzędy błękitniejących wzgórz, nawet Pena Montanesa. Pięknie. Zejście trawiaste i strome daje w kość. Wolę podchodzić.

Trochę brakowało mi wody, jedyne źródło jest powyżej ruiny cabany, niby ogrodzone, ale rozdeptane przez krowy. Niżej minęłam drugie, niestety tu też nie miałam szans, było zajęte przez rudego byka. Mówił, że mnie nie wpuści, bo się kąpie… Dalszego zejścia nie widać, najlepiej iść od razu po lewej stronie rzeki, która potem wpada w głęboki kanion. W niższych partiach doliny pojawia się ścieżka i widok na niedalekie już Refugio Ordiso- nieluksusowe, ale nie chciało mi się rozbijać namiotu. Rozkładając się w jednym z „pokoi” nie zauważyłam, że nie jestem sama. Za ogrodzeniem, tradycyjnym z kamienia, miałam nadzieję, że wystarczająco solidnym mieszkał byk. Wielki, chyba stary, jak się okazało bardzo spokojny. Słyszałam jak się porusza nocą. Rano podeszłam żeby się pożegnać. Na mój widok wstał, i zrobiło mi się go bardzo żal. Utykał, powłóczył tylna nogą. Miałam wrażenie, że oboje wiemy jak to się skończy.

Rano po górach snuły się resztki chmur, ale widać było, że to koniec złej pogody. Tak to w każdym razie zinterpretowałam- prognoza była wspaniała, wierzyłam jej. Zatopiona w zimowym cieniu przetrawersowałam w kierunku podejścia na Col de Camballes, a potem długo grzałam się w słońcu podchodząc. Byłam tu już, to wariant HRP, ale wczesnym latem dolinę wypełniał w całości śnieg więc teraz wydawała mi się nowa. Pusta, piękna, wypełniona skalnym rumoszem, zalana stawami. Trudno powiedzieć czy letnia wersja widoków była lepsza od tej dawnej, zimowej- obie wydawały mi się równie piękne. Inaczej z Balaitusem, który zapamiętałam jako wspaniałą ośnieżoną górę. Teraz był tylko górą. Nie było sensu siedzieć na przełęczy i podziwiać- co zrobiłam kiedyś. Tym bardziej, że okrutnie wiało i było przejmująco zimno. Zeszłam w stronę przełęczy San Marin, dość nerwowo szukając pitnej wody (jest dopiero na dole). Po drodze minął mnie Francuz podchodzący z Arrens, pogadaliśmy chwilę, jak zwykle kiedy się kogoś spotyka poza sezonem. Po przejściu do Hiszpanii odrzuciłam myśl o zboczeniu do schroniska i z nadzieją na wejście na Garmo Nero (gdzie nigdy nie byłam) poszłam w stronę GR11 prowadzącego na Collado Infierno. Rozbiłam namiot przy źródełku w miejscu gdzie powinnam szukać odejścia „mojego” szlaku. Widoki były nieciekawe i tylko na kilka minut zachodzące słońce odbite od sporej chmury zalało wierzchołki gór krwistą, wręcz niewiarygodną czerwienią. Niepokojącą, jak zapowiedź końca świata.

Spałam świetnie. Cichutko, cieplutko… obudziłam się nieco zdziwiona. Było zbyt ciasno, zbyt ciemno. Dopiero po chwili zrozumiałam, że na namiot spadła kupa śniegu. Pod jego ciężarem pałatka osiadła tak, że prawie mnie dotykała. Przez moment zastanawiałam się jak to sfotografować, ale nie umiałam. Nie dało się. Z żalem otrząsnęłam śnieg i wyjrzałam. Biało.

Musiało spaść ze 20 cm. Znikło źródło i pęknięty plastikowy kubek, który w nim znalazłam i zamierzałam wynieść jako śmieć. Nawet trudno było mi się dostać do wody. Gotując śniadanie zastanawiałam się co by tu zrobić. Szlak na Garmo Nero odpadał nie znałam go i nie wiedziałam nawet jak znaleźć. Na Collado Infierno już byłam, gdyby nie to, że wiało z tamtej strony, chyba poszłabym do Banos de Panticosa- co z kolei nie rozwiązywało moich problemów logistycznych. Biegnąc przez Cauterets kupiłam za mało jedzenia. Za mało żeby dojść do Gavarnie.

Optymistycznie poczekałam godzinę, ale pogoda się nie zmieniała. Więc zeszłam. Na wysokości widocznego z daleka schroniska Respomuso (kolejny raz uszkodzonego przez lawinę) śniegu było zdecydowanie mniej, może z 10 cm. Do tego chmury jakby się rwały, co jakiś czas gdzieś, ale nie tam gdzie szłam błyskał fragment prawie czystego nieba. Nade mną w tą i z powrotem latał helikopter transportujący materiały budowlane. Szkoda mi było schodzić. W dolinie utknęła chmura, pewnie padał deszcz.  Odbiłam na trawers prowadzący nad jeziorka Ariel z nadzieją na przejście do Francji. Widoki były piękne, inne niż te, które widziałam kiedyś idąc tędy w środku lata, w drugą stronę. Jeziorka Ariel też piękne, ale Col de Palace w chmurach, w śnieżycy. Pogoda wcale się nie poprawiała. Wzięła tylko drugi oddech, po którym znów wrócił deszcz. Zeszłam w nim do Sallent de Gallego, przez coraz bardziej zielone łąki, złote laski. Nad wsią złapałam sieć i Edward przysłał mi pocieszającą prognozę- „od północy masz mieć czyste niebo”.

Sallent było puste. Otwarty tylko jeden bar. Wbiegłam tam zaraz po odwiedzeniu sklepu, ale barmanka nie pozwoliła ładować baterii. Szkoda, bo miałam ochotę coś zjeść. Na szczęście chwilkę dalej spotkałam mówiącą po angielsku dziewczynę, która pokazała mi ukryty w podwórku hotelik-też z barem. Bardzo miły. Zjadłam tam omlet, pogadałam o górach, a właściciel- młody chłopak wysuszył moje mokre rzeczy w suszarni. Miał sklepik z lokalnymi wyrobami (wino, słodycze, kiełbasy, sery) i 5 pokoi, dla ludzi chodzących po górach. Mówił, że w weekendy są zawsze wypełnione. Pewnie rozsądnie było tam zostać, ale szkoda mi było czasu, więc do nocy obeszłam jeszcze Embalse Lanuza, z której niestety spuszczono wodę, podziwiając zachód słońca na Sierra de Tendenera minęłam Lanuzę i rozbiłam namiot w lasku nad rzeką- nie ma do niej dostępu, więc dobrze, że zabrałam wodę.