Po dniu zielonym dzień biały. Tak już jakoś zawsze jest. W łatwym terenie żałuję, że nie jestem wyżej, w trudnym modlę się żeby bezpiecznie zejść :)
Poszłam na Collado Cebollar z nadzieją, że i wejdę i zejdę. Oczywiście musiał tam być śnieg, ale po dniu zielonym nie pamięta się o śniegu.
Musiałam wrócić kawałek wysoką ścieżką (GR11). W porannym świetle widoki wyglądały inaczej, ale też było pięknie.
Fragment bardzo ciemnego zarośniętego omszałym bukszpanem lasu niemal w korycie rzeki, w którym coś nieprzyjemnie chrumkało wieczorem wydawał się teraz magicznym rozświetlonym ogródkiem. Tylko Ordesa widoczna pod światło traciła.
Dowód że warto wracać tą samą drogą. Po porzuceniu GR11 ścieżka wspinała się bukowym lasem, przechodząc czasem przez półki podobne do tych na dole, ale wyraźnie sztuczne i szersze.
Po przejściu rzeki na polanie z widokiem na grań szlak trochę kluczył.
Fragmenty nie było oznakowane, ale idąc na oko wyszłam tam gdzie chciałam. Ze skraju hali były piękne widoki na dolinę Ara i mur oddzielający tę dolinę od Otal.
Wyżej wynurzyła się też Ordesa i Vignemale.
Na trawiastym zboczu spotkałam czwórkę ludzi z psami. Schodzili. Zrozumiałam tylko, że rozmawiają o czekanach i rakach. Ich ślad w śniegu ułatwił mi decyzję gdzie iść… ale jak się potem okazało też zmylił. Szlak na Collado Cebollar odszedł chyba w prawo zaraz za odkrytą trawką. W lewo biegła jakaś bardzo podejrzana ścieżka najprawdopodobniej droga do Torli. Zarys dróżki przecinały liczne gruntowe lawiny. Niezbyt wielkie, ale na pewno ciężkie i niebezpieczne. Zbocze obsuwało się płatami. Nie było ludzkich śladów. Nie miałam pojęcia skąd zeszli ludzie z psami, ale pomyślałam że grzbiet biegnący aż na szczyt będzie bezpieczny.
Wdrapałam się kawałek na strome trawki, minęłam rozwaloną cabanę z widokiem na całą dolinę Ordesy i odnalazłam ludzki i psi ślad. Przeszedł kilkanaście metrów granią i zawrócił.
Ja poszłam dalej. Nie wiem po co moim poprzednikom byłyby potrzebne raki i czekany. Grzbiet był tak ostry, że czekan niewiele by dał (chociaż wyciągnęłam go później na wszelki wypadek). Raki by tylko przeszkadzały.
Jedno co bardzo mi się przydało to kijek z urwaną rozetką (zgubiła mi się już na początku wyjazdu). Używałam go jako sondy sprawdzając czy idę jeszcze po grani czy już po nawisie. Strasznie to wyglądało, nawis dosłownie wisiał na włosku. Pod śniegiem były wytopione dziury i całe poodklejane płaty. Raz omal nie postawiłam na takiej dziurze stopy. Słońce prażyło i skalne fragmenty wymagały sporo gimnastyki. Śnieg niemal wcale nie trzymał się skał, a było go jeszcze sporo. Nawis miał ponad dwa metry. Miejscami więcej.
Doszłam w ten sposób na grań trochę poniżej szczytu, a potem przeszłam jeszcze na szczyt, żeby popatrzeć skąd zejść.
Wyszło mi, że to wszystko jedno. Jak się potem okazało wcale nie, ale dałam jakoś radę.
Było tak stromo, że nie widziałam stoku przed sobą i przegapiłam skalne urwisko. Musiałam potem iść nieprzyjemnym trawersem ponad nim, a potem zejść po kruchych skałach zlanych solidnym strumyczkiem. Wolałam to, niż zastanawianie się czy nadtopiony trawers utrzyma czy się zsunie.
Potem poszło już łatwej. Przeszłam przez kilka śnieżnych jęzorów zewspinałam się w dół koło wodospadu i przeszłam przez dwie spore rzeki (w sandałkach). Gdybyście się znaleźli w tym miejscu da się zejść i po prawej i po lewej stronie wodospadów, ale po prawej chyba jest bardziej sucho. Tak czy siak raczej nie obyłoby się bez sandałków.
Dalej widać kilka ścieżek trawersujących strome łąki. To drogi krów. Kończą się w dziwnych miejscach, ale da się iść jakkolwiek nawet bez nich.
Ja wyszłam za wysoko, a potem zeszłam prosto w dół do schroniska. Nie było luksusowe. Tylko klepisko, palenisko z rozbitym kominem i szafka w ścianie… a w niej kawa, cukier i flaszka rumu!… No i bardzo piękny widok :)
Podeszłam jeszcze kawałek do drugiej wyższej cabany, ale tam się wcale nie da spać. Była cała zawalona materiałami budowlanymi. Wróciłam więc do Refugio Sorosa. Ściana, z której zeszłam wyglądała jak coś czego wcale się nie da pokonać, ale nie widziałam żadnego lepszego zejścia. Widać nawet kilka gorszych opcji…
PS: ja zeszłam troszkę poniżej szczytu Tozal de las Comas prosto w dół. Podobnie byłoby chyba z przełęczy. Ze szczytu można by zejść tak żeby nie trafić w urwisko. Według mapy Editorial Alpina należałoby iść dalej granią i zejść z kolejnego wierzchołka. Na mapie IGN nie ma nawet wejścia… na szalonej mapie (Editorial Pireneo) trasa schodzi mniej więcej z przełęczy, ale nie prosto w dół tylko okrężnym trawersem :) Piszę tak szczegółowo bo to przepiękne miejsca. Widoki cudowne, zdecydowanie warto tam pójść.
Przy Refugio Sorosa nie ma wody, trzeba wrócić do rzeki.
