Dystans dzielący Modane od wielkiego zaporowego jeziora Bissorte na mapie wygląda raczej niewinnie. Podjechaliśmy stopem do Freney skąd wychodzi jakiś zmierzający tam szlak. Przygodni przechodnie pokazali, że nieoznakowana droga zaraz za kościołem rzeczywiście prowadzi tam dokąd zmierzamy. Był jakiś drogowskaz… nawet wskazywał jakiś całkiem krótki czas, dwie a najwyżej 3 godziny. Przechodnie chyba troszkę się z nas śmiali, ale na wszelki wypadek postanowiliśmy to zignorować. Mieliśmy zamiar dotrzeć do Lac de Bisortre jeszcze przed zmrokiem. 
Tymczasem niemal przez dwie godziny brnęliśmy pod górę przez ciemny las. Początkowo gruntową drogą, potem węższą ścieżynką. W lesie krzyżowało się wiele dróg i wybieraliśmy mniej więcej na czuja. Ta właściwa kończy się pięknym piknikowym stołem. Pierwszy drogowskaz pojawił się niemal o zmroku. Czasu do Lac Bissorte już nie podawał, natomiast czas do najbliższej opuszczonej wioseczki wynosił o ile pamiętam jakiś 45 minut. Chwilę dalej szlak – wąska ścieżka rozdwaja się, ale jest znak.
Poszliśmy do les Evettes- samotnego wyremontowanego ( i zamkniętego) domku z widokiem na Vanois. Tak jak się spodziewaliśmy obok zabudowań była woda.
Spaliśmy tylko w biwakowych workach i rano pokrywała nas gęsta rosa.
Widok na drugą stronę doliny był zachwycająco piękny, kilka chmurek i całkiem niezła pogoda. Szlak w górę był oznakowany i bez większych problemów dotarliśmy do opuszczonych szałasów Bonnenuit. ( Wbrew zachęcającej nazwie -Dobranoc- raczej nie dałoby się w nich przenocować) Nie widziałam tam też wody.
Dalej oznakowanie znikło, a my przez kilka godzin wspinaliśmy się szeroką granią z pięknym widokiem.
Potem odkryliśmy, że coś się nam nie zgadza z mapą. Z miejsca gdzie doszliśmy można by wprawdzie spróbować jakoś przejść przez grań do Bissorte, ale nie byliśmy pewni, więc wróciliśmy cały kawał i nawet odnaleźliśmy jakiś szlak.
Niestety z rozpędu poszliśmy nim za daleko, nie zauważając odejścia wspinającego się piarżystym zboczem ( znaków nie było). Ścieżka zaczęła trochę schodzić, a drogę zagrodziła nam jakaś budowa. Już niemal zdecydowaliśmy się przejść przez właśnie stawiany dach- innych możliwości w stromym lesie niestety nie było, kiedy jakiś robotnik usłyszał nas i przeprowadził przez wnętrze budynku. Robotnicy powiedzieli, że trawers do Lac de Bissorte jest niemożliwy (nie zrozumieliśmy dlaczego) i jedynym sposobem dotarcia tam jest zejść do le Prec i podejść innym szlakiem- wariantem GR57a.
Byliśmy wściekli. Trochę za dużo błądzenia jak na półtora dnia, ale zeszliśmy posłusznie skalistym zboczem, minęliśmy oznakowany trawers do tamy na jeziorze Bissorte (cokolwiek to znaczy), a potem piękną dziką ścieżką wzdłuż rzeki dotarliśmy aż do le Prec. Bez trudu znaleźliśmy znak GR-u, jednak na drogowskazie wyraźnie napisano: zamknięte ze względu na roboty budowlane!
Było już po południu, nad nami zaczęły się zbierać chmury, nie bardzo mieliśmy pomysł jak iść więc znów wróciliśmy z pół godziny i przy znaku prowadzącym do tamy dopadł nas ulewny deszcz. Schowaliśmy się na jakiś czas w zrujnowanych szałasach, a potem ignorując oddalające się pomruki burzy poszliśmy ścieżką w kierunku tamy. Już niemal na samej górze okazała się całkiem zawalona przez jakieś materiały budowlane. Z trudem przeleźliśmy przez jakieś powiązane sterty grubych rur. Na szczęście były przymocowane do skał pasami. Absurdalna sytuacja. Dojście nad lac Bissorte -w zasadzie niemożliwe. Robotnicy ubezpieczyli dalszy kawałek, pewnie chodzili tamtędy do tamy, więc już bez problemów wdrapaliśmy się na brzeg.
Pogoda nadal była podejrzana, nasze śpiwory wciąż wilgotne, więc zdecydowaliśmy się iść do schroniska Les Marches. Leży na pięknej kwitnącej łące jakieś pół godziny za jeziorem. Na drzwiach wisiała zachęcająca kartka z jadłospisem, jednak dzwi były zamknięte na głucho i dopiero po kilkunastu minutach stukania okno na poddaszu otworzył jakiś goły facet.
Samo schronisko było całkiem ładne, facet jednak stanowczo odmówił przygotowania nam jakiegokolwiek obiadu, powiedział że trzeba było rezerwować. Wbrew moim oczekiwaniom, sądziłam że w każdym francuskim schronisku zawsze jest jajecznica… facet odmówił nawet usmażenia jajek, twierdząc, że ich nie ma, chociaż wokół budynku łaziły kury :) Mieliśmy wrażenie że ogląda jakiś mecz.
Rano zrobił nam jednak ogromną kawę z taką ilością mleka ( dostaliśmy duży dzbanek) , że można ją było uznać za zupę mleczną :) W les Marches jest ciepła woda w kranach. Całą noc lało, a nasze rozwieszone w dużej pustej sypialni rzeczy dokładnie wyschły.
