Okolice Sellandafjall to żwirowe pagórki na skraju lawowego pola. Szło się nimi przyjemnie pomimo wichury. Szalała głównie wysoko. Na szczycie Blafjall toczyła się jakaś niebiańska wojna, czasem popadało i nam mnie, ale przez większą część dnia szłam w słońcu, bo chmura najwyraźniej utknęła, przyklejona solidnie do szczytu. Pod Sellandafjall znalazłam barak- może starą owczarnię, który teraz służył wędrowcom czy fotografom. Ktoś ustawił wewnątrz ławeczkę, ktoś pomalował na żółto większe kamienie tak, że wyglądały jak pas startowy. Nie sądziłam żeby ktoś tu lądował. Podejrzewałam raczej jakieś działania landartu, a że akurat padało ja też się tam pobawiłam- zrobiłam kilka fotografii.
Dalej było prosto, od baraku ciągnął się samochodowy ślad, z którego skręciłam przy pierwszej okazji w inny odbijający w stronę Blafjall. Żwirek ustąpił miejsca ruchomym wydmom, czarnym poprzerastanym szerokolistną trawą, która właśnie zaczynała się zielenić. Przez kilka godzin obserwowałam walkę rośliny z wiatrzyskiem. Korzonki potrafiły rozciągać się na wiele metrów, oplatały ziemię jak pajęczyny czy trochę wyprute nici. Znad piachów wystawały górki uziemione przez trawę, wysokie często na 2 metry, ale były też miejsca gdzie wygrywał wiatr. Puste, zaśmiecone kłębkami porwanych korzeni. Obeszłam Blafjall bokiem i zdziwiłam się widząc ludzki ślad. Mój, ale nie od razu się zorientowałam. Wyglądał jak odciśnięty przed chwilą, a oświetlona wieczornym światłem, wysuszona, zieleniejąca już okolica nie przypominała tej mokrej, zaśnieżonej, widzianej w pochmurny poranek. Do Bard zostało mi już kilka kilometrów, zajęły mi dwie godziny aż do północy, więc załapałam się na wieczorne światło. Schron stał na swoim miejscu, niezmieniony. Niepotrzebnie się martwiłam o lufcik, był zamknięty, musiałam zapomnieć, że to zrobiłam, niedomknięta była tylko komórka, gdzie gotowałam, ale ustawiona do zawietrznej więc nic się nie stało. Przy okazji zasunęłam skoble lepiej. Przenocowałam luksusowo, nad ranem obudził mnie deszcz. Nawałnica szalała prawie do południa. Krople bębniły w szyby, wyło w wentylacji. Spałam, liczyłam resztki jedzenia przekonana, że muszę przeczekać dzień. Po 11-tej przyszedł sms od Wieśka. Cieszył się, że załamanie pogody dopadło go nocą i nisko, i że teraz widzi błękitne niebo. Pomyślałam, że przy tej prędkości wiatru dzieli nas najwyżej kilka godzin. Wiało w moją stronę czyli będzie lepiej. Ubrałam się w przeciwdeszczowe i pomimo braku widoczności ruszyłam w powrotną drogę do Vogar. Szłam szybko, deszcz skończył się mniej więcej tam, gdzie biwakowałam poprzednim razem, potem co jakiś czas wracał, ale tylko na tyle żeby tworzyć tęcze. Nie chciałam powtarzać już znanej trasy, więc poszłam na przełaj, przez żwirowe pagórki, czerwone wulkaniczne stożki i zarośnięte drzewkami pole lawowe. Trochę błądziłam, bo były tam jakieś pojedyncze znaki, ślady ścieżek, owczych, więc bardzo wąziutkich, nawet płot. Dziwiło mnie, że jest już wiosna. Brzózki zielone, pełno kwiatów. Cieszyły mnie śpiewające ptaki, ciągnące się przez setki metrów szczeliny, które niestety zmusiły mnie w końcu do powrotu na drogę. Do Myvatn doszłam tuż przed północą. Spytałam o Sylwię i Mikołaja, ale nie pracowali już tego dnia. Spotkaliśmy się rano. Chciałam im opowiedzieć co widziałam. Fajnie było tak wracać w znane miejsce do przyjaznych i ciekawych ludzi. Byłam zadowolona z tego, co przeszłam, i szczęśliwa, że przez 10 dni Wyżyny były tylko moje.
