KOCHAM GÓRY blog Kasi Nizinkiewicz

Zapowiadał się długi dzień. Wyszłyśmy wcześnie i przez jakiś czas szłyśmy w cieniu.

Szlak trawersował dużą, z daleka gładką, ale z bliska pełną półek i trawek ścianę.  Była woda.

W kilku miejscach zawieszono krótkie łańcuchy. Trudności-czyli zwykłe tu ażurowo ułożone głazy zaczęły się już pod samą granią. Ostatni kawałek trochę dawał w kość. Z daleka widziałyśmy wyprzedzających nas tym razem Włochów. Kiedy podeszłyśmy pod przełęcz pomachali nam i zeszli. Na grani zrozumiałyśmy dlaczego. Przełęcz była ostra i wąska, było na niej miejsce najwyżej na trzy osoby, do tego okropnie tam wiało.

Posiedziałyśmy chwilę i podobnie jak nasi poprzednicy szybko zaczęłyśmy schodzić.

Początek zejścia jest ubezpieczony, potem robi się bardziej płasko, ale ścieżka znów wchodzi w ruchome kamienne bloki. Zejście zajmuje sporo czasu. Dopiero na progu, za płatami starego śniegu pojawiają się trawki i ścieżka staje się łatwa.

Dolina Miller jest piękna. Ugotowałyśmy obiad przyglądając się stadu owiec nad małym stawem i poszłyśmy dalej. Nie spieszyłyśmy się, myśląc, że w razie czego rozbijemy sobie gdzieś namiot, ale po minięciu Schroniska Gnatti (CAI, wydawało się bardzo miłe), nie trafiłyśmy już na żadne płaskie miejsce.

Ścieżka weszła w trawers stromego zbocza, przeszła ubezpieczoną (nie wiem po co) „passo di Gatta”- która pomimo nazwy wcale nie była przełęczą, tylko progiem wyższego piętra doliny, minęła ponure schronisko Baitone przy tamie wielkiego zaporowego jeziora, a potem podeszła szeroką dolinką przez ukryte już w cieniu łąki, pełne pasących się krów.

Niemcy bardzo chwalili Schronisko Tonellini, i rzeczywiście mieli rację. Rozbicie namiotu nie było żadnym problemem, kiedy już niemal w ciemności kończyłyśmy wbijać ostatnie szpilki chłopak ze schroniska przyniósł nam dwa kubki z gorąca herbatą… nie było też opłat za siedzenie przy stole. W jadalni spotkałyśmy parę osób, też trzech znajomych już Włochów. Dostałam od nich kilka opisów włoskich długodystansowych tras, też jednej która była bardzo blisko- Sentiero Duo.

To schronisko było naprawdę wyjątkowe, bardzo różne niż choćby to w którym spałyśmy kilka dni wcześniej. Nawet ceny prostych rzeczy takich jak herbata czy wino były inne -dla członków klubu specjalne-czyli bardzo tanie.

Nocą położona niżej tama na dalekim Jeziorze Baitone świeciła rzędem skierowanych na wodę lampek. Piękny, chociaż nie naturalny widok.

Według planu ten dzień nie powinien być długi. Refugio Prudencini leży za granią. Wyspałyśmy się więc wygodnie na zapas i wyszłyśmy chwilę po ósmej.

Początkowo ścieżka szła dnem szerokiej doliny. Patrząc na mapę wyobrażałam ją sobie jako łatwą i nudną, zwłaszcza, że są w niej obok siebie aż dwa schroniska. Spodziewałam się pomiędzy nimi co najmniej ruchliwej drogi. W rzeczywistości dolina była piękna i pusta, a ścieżka poza pierwszym krótkim odcinkiem, niemal niewidoczna. Miło było dla odmiany popatrzeć na zielone łąki pełne pasących się zwierząt i zakola łagodnie płynącej rzeczki. Zwłaszcza o świcie, kiedy trawa była jeszcze pokryta rosą, a powietrze przezroczyste i zimne.

W bacówce na Malga Adame można kupić świetne (a jak wyczytałam później również sławne) sery i salami. Są niedrogie,  w każdym razie tańsze niż w sklepie. Dodatkową atrakcją jest przyjemność próbowania i możliwość spytania jak się to wszystko robi. Smakowały mi wszystkie, więc kupiłyśmy z każdego po kawałku. Były i kozie, i krowie, i mieszane. Nie jestem wielbicielką salami, ale zjadłyśmy je ze smakiem kiedy  zaczęły nam się kończyć kabanosy. Gdybyście tamtędy szli, nie przegapcie, to jedyna możliwość kupienia jedzenia na szlaku.

Odległe o godzinę drugie schronisko Baita Adame (wydaje mi się, że należało do gminy) obaliło moją teorię, że te klubowe (w tym wypadku CAI) są tańsze. Nocleg kosztował 12 Euro, nie spytałam o prysznic, ale schronisko było malutkie i wydawało się bardzo miłe.

Kilkaset metrów wyżej ścieżka skręciła na stromy, początkowo trawiasty stok. Podejście na Passo Poia (2810 m npm) było wygodne i proste. W kilku miejscach pojawiły się łańcuchy, ale nie było ekspozycji i ruchomych kamieni. Przed nami piękny widok na  skalne urwisko i lodowiec Adame. Wysoko przed lodowcem jest biwak i widać było prowadzącą do niego ścieżkę. Sam biwak- pomarańczowa kapsuła był tylko ledwo widoczną kropką. Wokół lodowców Adamello jest sporo wysoko położonych biwaków. Kiedyś wezmę raki i czekan i wrócę zobaczyć te wysokie szlaki.

O ile wejście na przełęcz nie stwarzało żadnego problemu, zejście wymagało sporo gimnastyki. Droga przebijała się przez labirynt zwalonych skał.

Trudno to w odpowiedni sposób pokazać na zdjęciu. Skały były luźne i wiele z nich się bujało. Niektóre były rozmiarów dużego samochodu, inne zupełnie małe. Pod nimi często straszyły wielometrowe dziury. Nic straszliwego, ale trzeba uważać na każdy krok,lepiej obciążyć lekko i sprawdzić każdy podejrzany kamień zanim się na nim stanie całym ciężarem. Najbardziej ergonomiczne i skuteczne jest zapomnienie o trwałej równowadze i dynamiczne skakanie po czubkach, ale nie każdy ma w tym wprawę i nie każdemu taki teren się spodoba. Jeśli się idzie ostrożnie nawet krótki kawałek zajmuje bardzo dużo czasu.

Tego dnia spotkałyśmy trzech Włochów z Genui, szli w tym samym kierunku co my. Spotykaliśmy się potem co jakiś czas. Minęliśmy jeszcze dwie schodzące w przeciwnym kierunku grupy, poza tym byłyśmy w górach  same.

Przy schronisku Prudencini spotkałyśmy Niemców z pociągu. Tak jak my sypiali w namiocie, dzięki nim dowiedziałyśmy się, że namioty można rozbijać też obok schronisk. Trzeba tylko zapytać, czy nikomu to nie przeszkadza.