KOCHAM GÓRY blog Kasi Nizinkiewicz - Strona 672 z 725

Sierpień to dla mnie ciężki miesiąc. W pracy jest dużo roboty, większość naszych zamówień jest właśnie wysyłana lub kończona, przygotowuje się nowe kolekcje, targi, cenniki. Dlatego prawie nigdy nie wyjeżdżam w sierpniu. To w sumie dobrze, bo wtedy zwykle w górach jest tłok. W sierpniu można by pojechać w każde góry, pogoda jest piękna w większości miejsc wytopił się śnieg…

Najlepsze sierpniowe wyjazdy które pamiętam to HRP w Pirenejach i Hardengevieda w Norwegii. Oba w drugiej połowie miesiąca, mocno zahaczające o wrzesień.

Na HRP ( pisałam o nim wcześniej) poza najbardziej znanymi miejscami nie ma tłoku, to nie jest bardzo łatwy szlak, w Norwegii pod koniec sierpnia oprócz sporadycznie spotykanych wędkarzy, nie było już zupełnie nikogo. Rosło mnóstwo grzybów, których nikt tam nie zbiera. Czerwone koźlaki były najwyższymi, z daleka widocznymi roślinami, a całe zbocza porastały dojrzałe jagody. Nocami niestety codziennie zdarzał się mróz i było już raczej zimno.

W Pirenejach sierpień to najcieplejszy miesiąc ale w drugiej połowie noce bywają już zimne a od połowy września jest już jesiennie, a czasem bywa zimowo.

Żałuję bardzo że nie mogę tam być. Jest jeszcze tyle dróg z dala od znakowanych szlaków, bezludnych- bo trudnych i „niewygodnych komunikacyjnie” miejsc… jeziorek których nie widziałam, a mogłabym sobie rozbić przy którymś namiot… tyle nieznanych przełęczy z wiecznie irytująca zagadką- którędy (jeśli w ogóle) da się stąd zejść!, tyle szczytów z zawsze zaskakującym widokiem….tylko, że znów chyba nie uda mi się wyrwać w sierpniu. Chociaż bardzo chciałam i nawet się umówiłam.

Na zdjęciach jeden z najbardziej bezludnych odcinków HRP- Port Bonaqua-Marc.

Zostały mi do opisania już tylko dwa dni. Niecałe.

Pierwszy, kiedy po całej nocy w samochodzie ( prowadziliśmy na zmianę) udało nam się już o 12-tej wyjść i ostatni kiedy o piątej musieliśmy już zejść, bo następnego dnia musieliśmy od rana być w pracy.

Oba były fajne, chociaż ten pierwszy zrobił na mnie chyba największe wrażenie. Kiedy wyjeżdżaliśmy ze Szczecina lało, w całej Polsce padał deszcz a prognozy pogody były kiepskie. Padało wszędzie, nawet w Pirenejach. Oczywiście nie mieliśmy zamiaru jechać samochodem aż tak daleko, mieliśmy niecałe dwa tygodnie i na domiar złego nie wiedzieliśmy dokładnie, kiedy będziemy musieli wrócić. Firma miała urlop, ale takie rzeczy niekoniecznie dotyczą nas. Wyjechaliśmy bardzo zmęczeni, spałam aż do austriackiej granicy i kiedy usiadłam za kierownicą padało. Mżyło jeszcze na Brenero, ale potem zrobiło się słonecznie i ciepło. Zjechałam pierwszym możliwym zjazdem, było nam wszystko jedno, jechaliśmy po prostu w góry. W pierwszej dużej miejscowości (Brunico) obudziłam Bogdana, kupiliśmy mapę, zmieniliśmy się za kierownicą, poczytałam przewodnik i wyszło mi, że najfajniej będzie pójść na Monte Piana. Mała łatwa ferratka, trzygodzinne podejście przez las…

Podjechaliśmy na parking ( fajny z toaletą) nad lago di Landro, przebraliśmy się i wyszliśmy w góry. Trzy godziny podejścia stromym zygzakiem wcale nie wydały nam się „nużące” jak wynikało z opisu. Ścieżka Sentiero di Pionieri ( Nr 6) wiła się po stromym, porośniętym kosówką i kwiatami zboczu z widokiem na seledynowo zielone jeziorko. Byliśmy trochę pzymuleni, nie spaliśmy przez cała noc i na widok pierwszych olinowanych kawałków ścieżki ubraliśmy się w uprzęże myśląc, że to już ferrata… Okazało się ze tylko poręczówka na jakimś bardziej powietrznym kawałku. Via Ferrata Haptman Bilgeri to tylko ostanie pół godziny podejścia. Przed samym szczytem ścieżka rozwidla się , turystyczne wejście odchodzi bokiem, a ubezpieczenia wspinają się po dość stromych skałach prosto na płaskowyż Monte Piana. Po drodze, mniej więcej w połowie i chwilkę przed jedynym dość trudnym miejscem, stoi sobie spokojnie ławeczka.

Nic nie zapowiada wrażenia jakie robi wejście na szczyt. Zielone, miejscami skaliste platou z niesamowitym widokiem. Być może nie zaskoczyłoby nas aż tak, gdyby nie było pierwszym spotkaniem z Dolomitami. Nie pierwszym w życiu, ale Dolomity potrafią zaskoczyć za każdym razem. Weszliśmy tam późnym popołudniem, oprócz nas nie było już nikogo. Niskie słońce pięknie oświetlało olśniewające szczyty na około. Monte Piana to niska, płaska góra, otoczona strzelistymi turniami. Świetny punkt widokowy.

Niezwykłe, bardzo piękne miejsce, chociaż jego historia przeraża. Podczas pierwszej wojny w walkach, które nie ustały ani na chwilę i nie przyniosły zwycięstwa żadnej ze stron zginęło tam ok 1500 żołnierzy. Do tej pory można zwiedzać liczne bunkry i okopy. Ładna jest też turystyczna ścieżka w dół i leśna dróżka wzdłuż jeziora, którą już niemal o zmroku wróciliśmy na „nasz” parking.

To był piękny długi dzień i jeżeli macie możliwość powtórzenia tej trasy po nocy za kierownicą… sądzę że warto :) Być może to efekt zaskoczenia powoduje, że to właśnie wejście robi aż tak piorunujące wrażenie. Wydaje mi się, ze od dawna nie widziałam nic tak pięknego.

o mnie

Kocham góry. Nie mogę bez nich żyć, jestem tam tak często jak potrafię, a kiedy się nie da, tęsknię… i piszę.
Będę pisała o tym co kocham, co jest dla mnie ważne i co mam nadzieję jest ważne dla nas wszystkich. Opiszę trasy, które mogą się Wam kiedyś przydać i garść tego, czego się nauczyłam w górach.
Strona firmowa nie daje mi możliwości poruszenia wielu tematów, też tych dotyczących ubrań sportowych, sposobu w jaki powstają i idei dlaczego się je robi.
Wiele z tych problemów mogłoby zostać rozwiązanych wspólnie, liczę na to, że zechcecie wziąć udział w dyskusji.
Kasia
PS: Oprócz bloga, z dnia na dzień coraz dłuższego napisałam też książki: „Wędrówki Pirenejskie”(Sklep Podróżnika, Wa-wa 2012), „Dzikość”(Kontynenty, Zielonka 2020) i „Południe i Północ dziennik wędrówki w czasach zarazy” (Kontynenty, Zielonka 2021). Regularnie publikuję w magazynie Góry i Kontynenty.