Od spotkanych w Siguer ludzi wiedzieliśmy, że ma padać przez cały dzień. Postanowiliśmy wrócić do samochodu szlakiem GR10. Znakowany, zwykle nietrudny wydawał nam się w sam raz na deszcz czy śnieg. To dość spokojny odcinek. Ścieżka wdrapuje się na trawiaste, gładkie połoniny i długo trzyma na wysokości około 2000 metrów. Pomimo mgły mieliśmy piękne widoki. Jedyną przykrością był hulający bez przeszkód wiatr. Schroniliśmy się przed nim na chwilkę w malutkiej (otwartej) cabanie na ostatnim grzbiecie. Niewiele dalej szlak zszedł do zacisznej dolinki. Wyszło słońce i wszystko zrobiło się nagle piękne i ciepłe. Zatrzymaliśmy się tam na noc. Cabana, pomimo tego, że niezaznaczona na mapach była świeżo odremontowana i bardzo ładna. Dwie wygodne sale z nowymi drewnianymi meblami i działającym kominkiem. Do tego pełna kwiatów łąka w otoczeniu łagodnych wzgórz. Tej nocy po raz pierwszy pojawił się księżyc. Widzieliśmy go tylko przez chwilkę, zaraz po zachodzie słońca, ale wiedziałam, że będzie rósł, a ja dostanę więcej światła do mojego nocnego fotografowania.
Rano zeszliśmy z GR-u. Wybraliśmy początkowo nieoznakowaną, ale dalej dość dobrze widoczną ścieżkę opadającą do drogi prowadzącej do Aston. Idąc szlakiem mielibyśmy więcej szosy, a mniej dzikiego, wiosennego lasu. Oświetlony ciepłym słonecznym blaskiem był zdecydowanie wart brodzenia w błocie i przedzierania się przez skały i chaszcze. Staraliśmy się iść jak najdalej ścieżką, ale nisko położone fragmenty tuż obok Aston były pozamykane ze względu na jakieś roboty przy rurociągu elektrowni wodnej. Zaraz za wsią złapaliśmy stopa. Miły chłopak wywiózł nas w dogodne miejsce na ruchliwej szosie. Po kilkunastu minutach zatrzymała się para turystów z Paryża i odwiozła nas do Le Castelet. Ucieszyliśmy się bardzo, bo przez moment mieliśmy wrażenie, że łapanie w tym miejscu okaże się beznadziejne, a pokonanie kilkunastu kilometrów szosą nie byłoby zbyt fascynujące.
W ten sposób po 7- miu dniach zamknęliśmy naszą pętelkę po masywie Aston- jednym z najdzikszych zakamarków Pirenejów. Nieturystycznym, niezatłoczonym, bardzo przyjaznym wędrowcom. Nietrudnym, nawet zimą, ale dzięki temu bezproblemowym. To całkiem niezłe miejsce na nieryzykowne górskie łażenie. Dojazd jest zaskakująco łatwy. Do Ax les Thermes kursuje nocny pociąg z Paryża z przesiadką w Tuluzie. Można tam też dojechać autobusem z lotniska w Gironie lub w Barcelonie – do Pas de la Casa, dalej autobusem do l’Hospitalet i dwie stacje pociągiem. Pociąg zatrzymuje się też w Les Cabanes- czyli tam gdzie łapaliśmy stopa po zejściu. Wzdłuż doliny poprowadzono szlak, tak że dojście z przystanków w góry jest proste. Jeśli boicie się wysokich Pirenejów, a chcielibyście zobaczyć to co w nich najlepsze- nieskażoną przyrodę i dzikość, to dobra trasa na pierwszy raz. W cabanach zmieszczą się tylko 2-3 osoby więc tym rejonom nie grozi inwazja dużych grup.
Konieczna jest dobra mapa, przydatny kompas, natomiast pieniądze są zbędne. W oddaleniu od cywilizacji nie znaczą zupełnie nic.
Dodam, że można też łatwo dostać się pociągiem z Barcelony: Linia R3 (Cercanias) do La Tor de Querol (Latour de Carol) i po przesiadce francuskim pociągiem (SNCF-TER) linii Latour-Ax-Les-Thermes (czasem jeździ bus zamiast pociągu).
Edek, a nie wiesz może czy one jeżdżą z tej samej stacji? zawsze mnie to zastanawiało.
Tak. Ja nim jechałem do Merens. Pociąg z Barcelony dojeżdża do Latour. Tam jest przesiadka na francuski. Tylko, że czasem zamiast tego pociągu jeździ autobus (na wielu trasach koleje francuskie podstawiają swoje busy), chyba zależy od sezonu. Bus odjeżdża z przed dworca.
Pamiętam, wtedy ja Ci sprawdzałam pogodę i nic się nie dało zrobić, wróciła zima:)
Hiszpanie też potrafią podstawić busa. Jechałam tak na kawałku kilka stacji za Ripoll do Puigcerda. Fajnie, że jest takie połączenie, to chyba jedyne miejsce gdzie można przekroczyć granicę koleją. Nie mogłam tylko zrozumieć gdzie te linie się łączą.
Chyba można jeszcze szybką koleją ale to raczej na „końcu” Pirenejów, na trasie Perignan-Barcelona.
Ta trasa z Ax Les do Ripoll to historyczna linia kolejowa. Kiedyś były trzy transpirenejskie linie. Oprócz tej, jeszcze przez tunel Somport i Canfranc i środkowa linia z Saint Girons do Leridy.
Z Perpignon do Barcelony jeździ Ave chyba najtaniej za 50 Euro. Trasa przez Ripoll kosztowała mnie ok 12, więc jest spora różnica. O linii z St Girons do Lleridy zapomniałam, nie wiem nawet którędy ona biegła? A po trasie przez Col de Somport zostały tylko piękne mosty, dworzec w Canfranc i muzeum. Szkoda, bo to musiała być kiedyś wielka inwestycja.
Przez Port Salau
Ale to wysoka przełęcz, od francuskiej strony bardzo stroma. Są ruiny, ale nie wyglądały mi na kolej. Myślałam, że to pozostałości po kopalniach.
Nie jestem pewnie czy ten pomysł był do końca zrealizowany. Ja tam w ogóle nie kojarzę żadnej kolei dalej niż La Pobla. W tym okresie, na początku XX wieku, Francja chciała mieć dobre połączenia ze swoich koloni afrykańskich , co by pewnie łupy przewozić. Stąd pomysł na trzy linie przez Pireneje. Później to wszystko upadło. Może i dobrze. Pireneje są trudne do przebycia, chyba nawet nie ma naturalnych przejść.
dlatego nikt się nimi nigdy nie interesował i zostały takie piękne i dzikie :)
Dzień dobry! Panie Edwardzie, tydzień temu przesłałem Panu maila w sprawie map Pirenejów. Nie wiem czy dotarł? Pozdrawiam – Łukasz