Z Gavarnie zaczęliśmy już wracać. Zostały nam prawie cztery dni, ale widzieliśmy od Edka, że ma się załamać pogoda. Sprawdzanie prognoz w górach to pewnego rodzaju gimnastyka, czasem w każdej dolinie jest trochę inaczej, inne dane podają Hiszpanie, a inne Francuzi. Przy niepewnej pogodzie ta mała różnica wszystko zmienia. Tak naprawdę trzeba dobrze znać góry, żeby w tym galimatiasie wygrzebać prognozę, której można byłoby uwierzyć.
Uwierzyć w śnieg było trudno. Świeciło słonce, a po niebie snuły się tylko niewinne białe obłoczki. Mieliśmy nadzieje, że uda nam się uciec do Hiszpanii jeszcze przy pięknej pogodzie. Wyszliśmy GR10, w kierunku Barrage d’ Ossoue, z zamiarem przejścia do Doliny Ara przez Puerto del Plana del Alba. Wprawdzie zejście było zaznaczone tylko na jednej z naszych licznych map (a wejście wyłącznie jako zimowe) , ale logistycznie bardzo nam pasowało. Moglibyśmy przenocować w cabanie Labaza i wrócić do Banos de Panticosa przez Cuello Brazato.
Początkowo było wiosennie i ciepło. Wiało, ale do tego zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Przy malowniczej, zbudowanej z luźnych kamieni cabanie minęła nas grupa Francuzów z rakietami. Skręcili w bok.
Chwilę dalej zaczął się śnieg. Zbocze było zalodzone i strome, musieliśmy założyć raki.
Potem stok się troszeczkę wypłaszczał, ale pasy zlodowaciałego firnu przecinały kamieniste miejsca, trawki i rododendrony. Co chwila zakładaliśmy i zdejmowaliśmy raki, tracąc czas.
Za kolejnym zakrętem zobaczyliśmy cały szlak. Trawers w większej części był jeszcze pod śniegiem. Biały był też zarówno Port Alba jaki i Port de Bernatuero- nasze awaryjne przejście do Hiszpanii. Trawers z ciągłym zdejmowanie raków nie poszedł by szybko. Śnieg miękł i pewnie za chwilę, na fragmentach potrzebne byłyby też rakiety, ścieżka szła przez przysypane rododendrony… W schronisku ocenili tę trasę na jakieś 10 godzin. Gdybyśmy nie zdążyli- wypadłby nam kolejny biwak pod gołym niebem, tym razem przy bardzo złej pogodzie. Nad granią gromadziły się śniegowe chmury i co gorsze w Hiszpanii musiało być jeszcze gorzej.
Zawróciliśmy i godzinę później znów doszliśmy do starej cabany. Śniegowe chmurska zbliżały się i nie było już żadnych wątpliwości co do pogody. Załamanie przyszło nawet trochę wcześniej niż zapowiadał Edek.
Ścieżki, na której zniknęli Francuzi nie było na mapach, ale był śnieg więc zostawili nam ślad. Podchodziliśmy szybko, daleko w dole pojawiła się stacja narciarska i zarys drogi na Col de Tentes, teraz użytkowanej jako nartostrada. Mieliśmy nadzieję, że uda nam się przejść tamtędy na Puerto Bujaruelo. Byliśmy już wysoko i szkoda by było schodzić. Nie sądziliśmy żeby Francuzi zaplanowali powrót tą samą trasą w najgorszym razie spodziewaliśmy się więc zejścia gdzieś przy wyciągach. Zachmurzyło się i zaczęło jeszcze mocniej wiać. Dość szybko dogoniliśmy Francuzów. Nie mówili po angielsku ale pokazali, że ścieżka prowadzi na Puerto Bujaruelo… przynajmniej tak nam się wydawało. Przeszliśmy jeszcze kawałek, za żebro grani. Na południowym zboczu śnieg zanikł. Słabo widoczna błotnista dróżka trawersowała stok, a potem przechodziła przez skalny grzebień. Na wezbranym wodospadzie był wątły śniegowy most. Wszystko to z przepięknym widokiem, spaskudzonym przez wyciągi.
Zawróciliśmy i zeszliśmy z uskoku na jakąś nartostradę, a potem z godnością, co i rusz mijając bardzo zdziwionych narciarzy podeszliśmy sobie w rakietach na Col deTentes.
Padał śnieg.
Po drodze dogoniła nas trójka Francuzów. Chyba odłączyli się od tamtej grupy, nie byliśmy pewni, ale nie pytaliśmy. Szli do Sarradets. Nikt nie wszedł na rozmiękły porzucony przez nas stok z mostem, doskonale widoczny z dołu. Być może zawrócili.
Przeszliśmy na Puerto Bujaruelo zasypaną aż po brzeg drogą. Mocno nachylony śnieg szczelnie wypełniał asfaltową szosę i gdyby nie dobrze wydeptana ścieżka, trzeba by miejscami zakładać raki.
Puerto Bujaruelo wyglądał tak jak zapamiętałam z lata. Śnieg w żlebie, a poza tym dużo traw. W śniegu pełno mocno wydeptanych śladów, to popularny szlak. Nie potrzebowaliśmy już ani rakiet ani raków.
Wichura kotłowała się nad górami, wieszając na okolicznych szczytach kłęby chmur. Zastanawialiśmy się którędy wrócimy do samochodu. Jakoś nie bardzo mieliśmy ochotę kolejny raz pchać się do góry doliną Ara, do tego w wichurę i pewnie w deszcz.
Schronisko w Bujaruelo, które pierwszy raz w życiu widziałam puste (zwykle jest tam okropny tłok), było otwarte. Dostaliśmy łóżka w wielkiej zbiorowej sali, nawet nie podejrzewałam, że taka tam jest -San Nicolas de Bujaruelo to w zasadzie gospoda (auberge), pokoje z łazienkami, restauracja. Piętro niżej przy obstawionym kanapami holu jest świetne miejsce kominkowe i kuchnia. Było nawet drewno. Dla nas dwojga- po prostu pałac. Była sobota i w restauracji kręciło się kilka innych osób, ale trzymali się części hotelowej.
Tacy jak my pewnie są teraz w górach, pomyślałam z żalem.
Rano przejaśniło się, ale nadal wiało. Zdecydowaliśmy się wrócić do Panticosy drogą. Było mi żal, ale Jose Antonio się uparł. Pogoda rzeczywiście była okropna. Wichura wyła nawet w dolinie, na szczytach rwały się kłęby chmur. Już kilkaset metrów poniżej schroniska zabrał nas jakiś samochód. Trójka wspinaczy wracała do Barcelony. Nocą ewakuowali się z północnej ściany Tailon. Z Puerto de Bujaruelo schodzili przy latarkach, w słonecznych okularach bo wiatr tak mocno zacinał lodem, że bez nich nie widzieliby nic. Podjechaliśmy z nimi prawie do Biescas. Na drodze ciągnącej się wzdłuż Sierra de Tendenera, postaliśmy chwilę, a potem podjechaliśmy kawałek z dwoma zakonnicami, kiedy te skręciły do wiejskiego kościółka, zabrała nas para narciarzy, potem agencja turystyczna z wycieczką klientów, chłopak z dredami i psem w samochodzie mieszkalnym, a na koniec rodzina jadąca do Banos de Panticosa po wodę. Cały przejazd nie zajął więcej niż półtorej godziny (to ok 50km) W miejscach gdzie niemal nie było samochodów ludzie zatrzymywali się od razu, na głównej drodze gdzie jechał sznur było trudniej. Pewnie kierowcy myśleli- ktoś inny ich zaraz zabierze… W sumie tak właśnie było. Ostatni samochód stanął i kierowca sam zatrzymał kolejny, jak się okazało znajomy. Ich auto było za małe i plecak Jose pojechał drugim :)
Hiszpania to cudowny kraj!
W Banos de Panticosa padał śnieg.
