Refugio Titta Sechi stoi na górce nad wielkim, ale o tej porze już niemal pozbawionym wody zaporowym jeziorem. Zaraz przy tamie. Dwa duże budynki wyglądały pusto, ale było już koło dziewiątej. Nie wchodziłyśmy do środka, usiadłyśmy tylko na chwilę na ławeczkach przy czymś w rodzaju kościoła na świeżym powietrzu.
Po chwili dogoniło nas dwóch starszych Włochów. Nie szli na Sentiero Uno i podobnie jak wszyscy inni, którzy zamienili z nami choćby kilka słów, stwierdzili tylko, że Uno jest trudne.
Zaraz za schroniskiem zaczął się dobrze oznakowany szlak (jedynki na biało czerwonym tle) . Pojedyncze jedynki pojawiały się już na dojściu, ale bez konsekwencji, początek Sentiero 1 znaczy wmurowana w ścianę tablica, poświęcona pomysłodawcom ( z lokalnego oddziału CAI). Szlak wchodzi w pokryte skalnym rumoszem, rano skryte w cieniu, strome zbocze. Po szerokich trawiastych wzgórzach z okolic Bazeny i wygodnej, zrobionej ścieżce zostaje tylko wspomnienie.
Po drodze na niewysoką przełęcz jest źródło. Nauczone doświadczeniem z poprzedniego dnia- na całym podejściu nie było żadnej nadającej się do picia wody- nabrałyśmy ile się dało, ale problemy z wodą nie powtórzyły się aż do końca trasy. Łąki były soczyście zielone, jak wiosną, zbocza pełne strumyków i stawków, w wielu miejscach trafiały się źródła, a na horyzoncie bliżej lub dalej, zawsze bieliły się jakieś lodowce.
Ścieżka przebijała się trawersem przez wysokie partie kamienistego zbocza z pięknym widokiem. Po przekroczeniu bocznej grani z ostrą przełączką teren zrobił się znacznie łatwiejszy. Zamiast plątaniny ruchomych głazów pojawiła się ledwo widoczna dróżka.
Zbocze było pełne skalnych płyt przecinających zielone łączki, w miękkiej ziemi strumyczki wiły się tworząc jeziorka, a na trawiastych półeczkach w spokojnych zakolach z daleka świeciły łany wełnianki.
Żal nam było stamtąd odchodzić. Korzystając z tego że Jedynka znów wyszła poza granice parku, a przynajmniej tak wynikało z mapy, zostałyśmy na noc na jednej z zielonych łączek przy wielkiej płycie z miniaturowym strumyczkiem i stawkiem.
Fajnie było wykąpać się w głębokich zakolach wśród kwiatów, w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Noc, pomimo dużej wysokości była sucha i ciepła. Wyschło nawet pozostawione na zewnątrz pranie.
Nie miałyśmy pewności co do parkowych zakazów, więc na wszelki wypadek zwinęłyśmy namiot o świcie. Oprócz starszych panów, którzy rano poczęstowali nas winogronami, przez cały dzień spotkałyśmy już tylko dwie osoby.
