Pireneje, Lac d’Oncet

Z Cabane Arizes można wyjść bezpośrednio w górę, bez szlaku. Można też pójść łagodniej trawersem, dołączając do biegnącej z dołu znakowanej ścieżki. Tak zrobiłam. Jose wdrapał się wprost do góry.  Spotkaliśmy się przed Cabane de Pene Blanque- malutką, otwartą, ale zmasakrowaną przez owce- znów ktoś nie zamknął drzwi. Winowajczynie, nie wiem czemu pomalowane na niebiesko chłodziły się wyżej w zaśnieżonym żlebie. Skały nosiły składy ocierania się, strzępki błękitnej wełny, miejscami były całe niebieskie. Widać farba się wycierała. Wyżej dolinka była przykryta śniegiem, pod przełęczą Sencours zbyt stromym żeby go atakować. Obeszliśmy to po trawkach i skałach, po lewej. Za granią pojawia się cywilizacja (cały czas bliska -przeszliśmy pod kolejką linową). Ruiny jakiegoś budynku- w naprawie, zaśnieżona jeszcze, brutalnie wydarta zboczu droga, obserwatorium i hotel na Pic du Midi. Lac Oncet było jeszcze pod lodem. Latem jest tam prawdopodobnie piękniej, zimą trzeba się  poruszać ostrożnie, szlak z przełęczy biegnie drogą wypełnioną śniegiem i na stromym bywa stresująco. Zeszliśmy, posiedzimy chwilkę przy strumyku (brakowało nam bardzo wody). Znienacka, jak codziennie po południu nadleciały chmury i widoki pożarła mgła. Zejście znad jeziora jest łatwe. Śnieg, potem ścieżka prowadząca na nasz parking. Rzeki, które kilka dni temu przekraczaliśmy wcześnie rano (w butach), teraz wymagały brodzenia. Pachniały jakieś niepozorne kwiaty. Słodko i intensywnie, niemal dusząco, może z powodu mgły, wypełnionej też dźwiękiem setek owczych dzwonków.

W tym rejonie nie było już nieznanych nam  miejsc, więc zjechaliśmy do Luz Saint Savier.

Opisałam Lac Oncet, bo to nie najgorsza trasa krótkiej wycieczki w okolicach Col de Tourmelet. Można pójść i wrócić inną drogą (nawet tak jak my przez Cabana de Penes Blanques i potem la Mongie). Góry tam piękne, niewinne ekspansji cywilizacji, a ludzi mało.

 

 

Share

Pireneje, Lac Peyrelade

Nie chcieliśmy schodzić na parking więc skręciliśmy w ścieżkę trawersującą las. Jest mało widoczna. Odbija przy zaporze. Widać ją na dokładnej mapie. Prowadzi po kanale do zbiornika przy szlaku nad Lac Bleu. Łatwo i w cieniu. Dalszy trawers, chociaż też naniesiony na mapę był już trudniejszy. Ścieżka odbija w las i natychmiast się w nim gubi. Tak jakby ludzie błądzili i wydeptywali mylne dróżki. My też to oczywiście powtórzyliśmy. Trochę powyżej najgrubszego wariantu, z 50 metrów w górę stoku jest polanka, a tam  na kamieniu czerwony znak. Potem jest jeszcze kilka takich plam. To mało chodzona trasa, niewydeptana, trzeba uważać. Kilka razy ostro skręca, wspina się zygzakami przez skalisty gąszcz w końcu przekracza strumyk i wychodzi na jezdną drogę- błotnisto gruntową- taki ślad kół. Za chwilkę dochodzi się do szutrówki (jest na mapie). Poszliśmy w dół i po kilkuset metrach odbiliśmy na niewidoczną na mapach drogę prowadząca ostro do góry. Po chwili pojawiły się czerwone znaki, które lepiej zlekceważyć (wchodzą w gąszcz) a na jakimś rozjeździe też znak żółty. Czerwone pojawiają się potem znów, ale prowadzą na kolejny parking. Żółte wchodzą nad Lac Peyrelade. Nie wiem jak, bo była potworna mgła. Las, łąki, ruina cabany (Lahus), stada owiec na ledwo wschodzących trawkach, rzeka a za nią płaskie łączki. Wdzieliśmy, że to już jezioro, ale przez godzinę nie widzieliśmy zupełnie nic. Zdążyliśmy rozbić namiot kiedy zaczęło się rozjaśniać. Najpierw pojawił się oświetlony szczyt, potem fragmenty ozłoconych ścian, w końcu jezioro w głębokim cyrku. Piękne. Do nocy oglądaliśmy widoki. Nad wodę nadpływała i odpływała mgła. Zachodziło słońce. Pomyśleliśmy, że szkoda to tracić i spać, że się wyśpimy rano. Niestety czekała nas pobudka przed piątą. Nad jeziorem obozowali też wędkarze. Widzieliśmy ich namiot we mgle. Specjalnie postawiliśmy swój daleko (w gorszym miejscu) żeby nie przeszkadzać i nikogo nie budzić. To nie przeszkodziło panom obudzić nas. Nie wiedziałam, że wędkarze są tacy głośni.

Rano nie było już śladu po chmurach.  Tylko w dolinach tułały się jakieś strzępki. Zeszliśmy na parking (na zakręcie drogi 1300 m npm)  w samą porę żeby zobaczyć redyk. Najpierw wyszły na halę owce, potem szykowano krowy. Żal było patrzeć jak brutalnie je poganiano. Zwłaszcza krowy. Kijami.

Z parkingu prowadzi szlak (znów żółty). Nie zauważyliśmy go na początku i znaleźliśmy przy Cabane Auoet. W tym rejonie jest sporo drobnych dróżek i ścieżek, ostatecznie zbierających się w jedną prowadząca na Col Aouet. Pod przełęczą stoi niezaznaczona na papierowej mapie cabana. Też otwarta. Tabliczka na niej głosi Cabane Aouet- czyli znów niezgodność z papierową mapą. W międzyczasie nadpłynęły popołudniowe chmurska i nie widzieliśmy zupełnie nic. Szczęśliwie trafiliśmy na przełęcz, zauważyliśmy nawis i obeszliśmy go skałami po lewej. Krucho i stromo. Dalej błotniste jeziorko, labirynty rzek, krowich dróżek i trawiastych uskoków. Rano przy dobrej widoczności wszystko to wyglądało na proste, we mgle zajęło czas.

Doszliśmy to Cabane Arizes i rozbiliśmy namiot wśród krowich placków. cabana jest maleńka, a był tam już jeden wędrowiec. Mówił, że jest Francuzem mieszkającym w Holandii. Chętnie zjadł czym go poczęstowaliśmy, uprzejmie potępił głośnych wędkarzy (nie mogliśmy im darować pobudki), zapewnił że sam nam tego na pewno nie zrobi i znikł o świcie (cichutko) zostawiając nam worek śmieci. Wieczorem wspominał, że już musi zejść, że był w górach aż przez 5 dni i nie ma nic do jedzenia. Zignorował moją opowieść o pokrzywach. Otworzyliśmy worek. Z ciekawości. Skoro i tak musieliśmy go nieść… Kupa plastików, opakowania po 5-ciu liofilach, butelka po jakimś słodkim płynie, 5 pudełeczek po nutelli -głownie cukier i tani tłuszcz.  Plastry żelowe… Razem torba wielkości piłki do koszykówki . Sfotografowałam.  Wporównaniu z tym co my uzbieraliśmy- papierowym workiem wielkości grapefruita- masakra. Fakt byliśmy w górach tylko 3 dni, ale przecież było nas dwoje, a zabieramy dosłownie wszystkie śmieci, nawet cudze jak coś znajdziemy.

Lac Pereylade to dobry cel jednodniowej wycieczki. Chociaż na mapie nie ma prowadzących tam szlaków w rzeczywistości oznakowano pętelkę, tę do której dołączyliśmy trawersując las. Zaczyna się i kończy na parkingu na Route Forestiere de l’Aya. Wąskiej, ale asfaltowe drodze prowadzącej ostatecznie do Campan. Widać to na mapie.

 

Share
Translate »