Jestem nietypową autostopowiczką. Stop nie jest moim celem sam w sobie. Wykorzystuję go żeby dojechać w góry. Coraz częściej. Lubię to bardzo, bo poza wolnością, nieprzewidywalnością (zwykle jadę tam gdzie mi ktoś poleci) pozwala mi poznać ciekawych ludzi. Nieciekawi eliminują się sami- nie stają.
Objazd Islandii był jednym z marzeń obudzonych latem zeszłego roku. Widziałam autostopowiczów i jeżdżące w kółko kampery, pomyślałam, że musi być fajnie. I było. Wyjechałam z Keflaviku na zachód, przez 3 dni chodziłam po Snaefellness, przejechałam wzdłuż Breidarfjordur gruntową drogą (da się i warto), dalej znów gruntową aż do jedynki na północnym wybrzeżu (pięknie!). Stamtąd do Siglufjordur i Akureyri (na północy są wspaniałe góry, jak z bajki). Dalej do Godafoss, Husaviku i Asbyrgi. Przez kolejne dwa tygodnie szłam przez wyżyny, a potem ruszyłam stopem na wschód z Myvatn- do Egilstadir i Seydisfjordur (ten drugi zdecydowanie wart odwiedzenia). Przez 5 dni szłam pieszo do Bakkagerdi, widziałam wschodnie fiordy i puffiny, a dalej znów stopem przejechałam wzdłuż całego wschodniego wybrzeża (przez Reydarfjordur i Faskudsfjordur). To piękna droga, jedna z najładniejszych jakie widziałam. I piękne góry, w które na pewno wrócę. Próbowałam zobaczyć Stokness, ale wstęp (do znanego widoku) kosztował 800 koron więc i ja, i Amerykanie, z którymi jechałam odpuściliśmy- tak nie powinno być. W Jokulsarlon znalazłam szlak do Fjallsarlon. 16 km, nieuczęszczany, bardzo ciekawy. Stanęłam na dzień w Skatefell (nie wiem czy warto). Przeszłam z Vik przez górę na czarną plażę (piękna widokowa trasa). Połaziłam po Dyraholey. Stanęłam przy Skogarfoss, wykąpałam się w najstarszym islandzkim basenie i wróciłam do Keflaviku pomijając Reykjavik, który już znałam. Pominęłam też Zachodnie Fiordy, które widziałam w zeszłym roku. Podróżowanie zajęło mi prawie 5 dni (z których część -ranki czy popołudnia- udało mi się iść) Przez 9 dni tylko szłam. Raz stałam na szosie długo i zmarzłam- przy Hvelirze obok Myvatn. Raz nie udało mi się wydostać przed nocą (w Husaviku), poza tym łapanie było przyjemne i szybkie. Dużo zobaczyłam, dużo się dowiedziałam, usłyszałam fascynujące historie. Nie wiem na ile do mojej szybkości poruszania przyczyniło się to, że byłam sama, że kobieta, plecak niewielki i że siwizna. Dwóm osobom na pewno jest trudniej, bo wiele aut ma mało miejsca i czasem musiałam trzymać bagaż na kolanach. Kilka razy jechałam w kamperze, na podłodze, raz na leżąco (nie było siedzących miejsc). Zatrzymywali się i Islandczycy i turyści. W każdym wieku, pojedynczy panowie i panie, pary i całe rodziny. Kilka osób zaprosiło mnie do domu, na kawę, na piwo lub na noc. Co mnie pozytywnie zdziwiło- podwiozło mnie mnóstwo Polaków- mieszkających czasowo lub na stałe na Islandii. Było mi z tego powodu bardzo miło, nie przypuszczałam, że to nasi rodacy okażą się najbardziej uczynni. Poza nimi Islandczycy, Amerykanie, Kanadyjczycy, Francuzi, Niemcy, Holendrzy, Hiszpanie, nawet Chińczycy… ta różnorodność jest chyba jedną z największych przyjemności w autostopie. To była wspaniała podróż. Dziękuję wszystkim!
PS: album „niedaleko od szosy” też trochę nietypowy dla relacji, chciałam pokazać klimat i uczucia. Islandia w maju i na początku czerwca jest jeszcze dość zimna i mokra, ludzi (i samochodów) mało- i chyba właśnie dlatego wszystko wydaje się tak niezwykłe i wyjątkowe. Wręcz nierealne.
