Tag: lato

Bulnes- Posada de Valdeon

Żal mi ścieżki co prowadziła prosto do Cain, teraz będę musiała zejść aż do Bulnes i wlec się godzinami Kanionem Cares. Myślę o tym na kruchych krasowych skałach, na żebrach ostrych jak szkielet ryby. Weszłam we mgłę  i nie wiem czy poniżej jest trawa czy urwisko. Kilka razy trafiam na linę, mijam kępki jaskrawych żółtych kwiatów, kilka tojadów, żmijowca. Przechodzę na drugą stronę mgły i pojawia się widmo brokenu. Chmura buja się, widmo towarzyszy mi przez długi czas. Bawię się swoim cieniem w aureoli- z profilu, z plecakiem, lub na długich nogach jak na szczudłach. Doliny nakrywa druga warstwa chmur. Czy może moja chmurka wyrwała się i wzbiła zbyt wysoko. Wiem, że za moment znów mnie otuli mgła więc cieszę się tą chwilą. Wszystko wydaje mi się absolutnie piękne. Słońce, skały, oświetlone złoto wysokie trawy, gra cieni.

We mgle natychmiast robi się chłodniej. Widoczność tylko na kilka metrów, trzymam się ścieżki, potem linii na mapie. Nie widzę zachodu słońca, ale czuję, że znikło za granią. Świat robi się coraz bardziej niebieski, jest już szaro kiedy trafiam na bardziej płaskie miejsce. Kiedyś musiała tu stać cabana. Teraz tylko mnóstwo krowich kup i resztki pokrzyw. Rozbijam namiot na lekko nachylonym stoku, nie liczę, że wypatrzę coś lepszego. Nie ma szans. Jeszcze nie śpię kiedy zza pleców zrywa się wiatr i na moment odgania kłąb mgły. Na niskich skałach rwie się kolejna warstwa chmur. Są jak piętrowy tort głęboki na więcej niż 1000m.

Rano nic się nie zmienia poza kolorem. Błękit blednie, czuję ślad pomarańczu i różu, chmury  muszą być cienkie. Wystarcza kilkanaście minut żeby z nich wyjść. Znów idę pomiędzy kolejnymi warstwami, widzę z góry bardzo stromy kanion i nagle ciszę przerywa donośny krzyk. Obija się pomiędzy skalnymi ścianami, podrywa na nogi stadko kruków, powtarza się natrętnie i zbliża. Złości mnie. To trzej mężczyźni. Z małymi plecaczkami, w dresach. Mam wrażenie, że zaglądają do każdej dziury i groty, kiedy podejdą bliżej widzę jak bardzo są spoceni, zziajani. -widziałaś dwóch mężczyzn- pyta mnie jeden bardzo łamanym angielskim i leci dalej wyraźnie rozczarowany. -Szukamy dwójki, która zaginęła przedwczoraj, gdybyś ich widziała, słyszała dzwoń na 112- tłumaczy mi starszy, wolniejszy i jakby bardziej spokojny. Jeszcze przez pół godziny słyszę z góry ich krzyki, czuję się nieswojo z myślą, że ich oceniłam, nie znając.  Zejście jest strome, Bulnes widziane z góry wydaje się bardzo malutkie, jeszcze zanim tam zejdę trafiam na małą gospodę. Zaglądam, zamawiam kawę i ziemniaki. -Tylko nie na stole! -Burzy się barmanka kiedy rozwieszam mokry namiot. -To byli biegacze- opowiada mi młoda dziewczyna. Przyszła z dołu, wydaje się, że tu mieszka, może to córka. -Nie mieli namiotów, zapasów, może trochę wody. Źle to brzmi. Noc była chłodna, a o wodę tu bardzo trudno.

Nie mogę przestać o tym myśleć. Gryzie mnie gdzie mogli zboczyć ze szlaku… Szłam powoli, niemożliwe, że ich minęłam. Widziałam tyle grot i rozpadlin i teraz schodząc pomiędzy spacerowiczami w klapkach wyobrażam sobie trzech zziajanych mężczyzn, jak podchodzą do każdego otworu kolejno i krzyczą. Nad doliną co chwila przelatuje helikopter.

W kanionie Cares jest straszny tłok. Parking wypchany samochodami, pachnie moczem. Schodzę kilkaset metrów do restauracji. Zjadam tortillę, kupuję na zapas orzeszki, napełniam butelki świeżą wodą. Za informacją turystyczną skręcam w dół nad rzekę. -Nie! Tylko nie tu!- zatrzymuje mnie drobny mężczyzna. Policjant z Guardia Civil.- Jest straszny tłok, ludzie zrzucają w dół kamienie, zamknąłem właśnie tą niższą ścieżkę. Wykorzystuję chwilę i pytam go o kilka tras. Na mojej mapie znaczą je czarne kropki, takie było też porzucone wczoraj zejście do Cain. -Szłam od schroniska- opowiadam -tam nie ma się jak zgubić, może ta dwójka, której szukacie zeszła do Cain? Na mapie to bardzo dobrze wygląda, też tak chciałam. Policjant słucha, podchodzimy do papierowej mapy. Jest zaskakująco cierpliwy, nie pogania mnie. A wokół taki straszliwy tłok. Tyle ludzi. -Życzę wam żebyście ich znaleźli żywych- żegnam się i boję się, że szanse są marne. Mężczyzna kiwa głową. Zostaje mi w pamięci jego uśmiech. Życzliwy, spokojny.

Ścieżka w kanionie jest zapchana jak ulica w mieście. Przedzieram się, w tunelach zakładam maskę (tak każą ogłoszenia przy wejściu). Co jakiś czas siedzi ktoś z lornetką. Dolinę wypełnia huk helikoptera, maszyna lata gęstym zygzakiem, przegląda każdy fragment zagmatwanych skał, urwisk, piarżysk, podciętych łączek. Lata godzinami, bez przerw. Zbocza są niedostępne i strome, patrzę na nie z powątpiewaniem. Utknęli na zejściu do Cain, jestem prawie pewna, bo jak nie tam to gdzie? To już drugi kolejny upalny dzień, żleb nazywał się Canal d’Aqua, czy możliwe, że mają tam wodę?

Zwalniam w miejscu gdzie „ich” szlak schodzi do rzeki. Jest tam wiszący most. Zapamiętałam go z poprzednich lat, intrygował mnie. Nadal żałuję, że odpuściłam zejście, więc przyglądam się, szukam śladu ścieżki na zboczu, w chaszczach. I widzę dwóch policjantów w kaskach. Siadam i czekam. Podchodzą mozolnie, chyba bardzo zmęczeni. Zanim dojdą kilka razy przeleci helikopter.

Znaleźliście?-pytam- jak tam jest? Stromo, pozarastane i podeptane przez kozy. Mnóstwo rozgałęzień. Nie przeszedł bym tego jeszcze raz. Nie znaleźliśmy, ale niewykluczone, że tam są. To bardzo skomplikowany żleb. Policjant jest smutny, drugi młodszy pogania go. Odchodząc słyszę, że rozmawiają przez telefon. Helikopter nadlatuje kolejny raz, wylatuje, wraca, myślę że może rozwożą po górach patrole, albo może już je zbierają? Ścieżką jak gdyby nigdy nic płynie kolorowy tłum. Huk nasila się, widzę drugi helikopter, żółty, jakby był z pogotowia. Za moment oba odlatują w dół doliny. Kiedy piję dużą kawę w Cain jest już cisza. W sklepie są tylko kiełbasy i sery. Dojadam sflaczałego banana, nadgryzam ser. Wiem że ścieżka nie będzie ciekawa, kanion zwęża się i szlak biegnie asfaltową drogą. Wydaje mi się, że nie ma innego wyjścia, ale coś odbija w lewo na stok. Skręcam podchodzę. Łąkami, pod lasem dochodzę do kapliczki gdzie kiedyś spałam zimą. Powtórzyłabym to, ale wokół jest zbyt dużo ludzi. Zresztą jeszcze czas do zmroku. Za granią, zamgloną, nakrytą warstwą przezroczystych chmur zachodzi słońce. Cienie kładą się na wieczornym niebie, wydają mi się niewiarygodne, szalone. Ich liczba nie zgadza się z ilością szczytów, kształt nie przypomina niczego co widziałam. Odchodzę z żalem. Zbaczam ze szlaku (bo znów chce skręcić na asfalt). Wchodzę w las. Pędzę, na mapie nie ma nic płaskiego, ale jak zwykle mam nadzieję, ze gdzieś jest. Ścieżka mija opuszczony dom. Przechodzi rzekę i znów się zagłębia w gąszcz. Zmrok zastaje mnie przy początku ferraty. Wdrapuję się odrobinkę wyżej i rozbijam namiot na wrzosach i trawkach. Gdybym wstała byłoby mnie widać z drogi. Ale leżę i wiem, że nikt tu nie przyjdzie nocą. Przed świtem wracam na znakowany szlak. Przychodzę do Posada de Valdeon za wcześnie. Sklep jest zamknięty. Przed mleczarnią stoi straszna kolejka. Zamawiam jajecznicę w barze, proszę o ziemniaki czy ryż, ale nic nie ma. Wszystko się pokończyło. Przez moment zagadujemy się o zagubionych biegaczach. Znaleźli ich, już są bezpiecznie w domu. Nic się nie stało. W informacji turystycznej dowiem się, że byli w Canal d’Agua. Tak jak myślałam na skrócie do Cain.

Barman jest miły, żal mu, że nie ma nic bez glutenu, myśli i proponuje pomidory, dostaję wspaniałą sałatkę. Zalewam wrzątkiem resztkę płatków owsianych i wszystko to razem jakoś daje się zjeść. Strasznie mi brakuje czegoś co nie jest tłuszczem (jak kiełbasa czy ser) czy tłuszczem z cukrem ( jak czekolada). Czegoś zwykłego, zdrowego, lekkiego. Kiedy wreszcie udaje mi się dostać do sklepu (wpuszczają klientów po jednym) nie mam odwagi przeszukać wszystkich półek. Kolejka (po chleb) burzy się i mnie pogania. Może gdzieś wypatrzyłabym choćby popcorn, a wychodzę z tym samym co zawsze z sardynką, i z czekoladą…

Idę myśląc o tablicy, ustawionej przy szlaku: dwa zdjęcia. Czarnobiałe, tak stare jak ja i współczesne. Stałam przy nich chyba z 15 minut. Były identyczne. Świat zmienił się nie do poznania, a tu czas stanął… Piaszczysta droga, tarasy pól, linia drzew, daleki dom. Nic nowego. W tylu miejscach ludzie są dumni z rozwoju, gada się o postępie, o planach. Valdeon była dumna ze skromnego trwania. Podziwiałam to i zazdrościłam.

Potes-Refugio Jou de los Cabrones

Szlak pielgrzymkowy prowadzi wzdłuż południowych stoków Picos, i to mi pasuje, bo północne już kiedyś widziałam. Ścieżka biegnie wzdłuż rzeki, dębowymi laskami po łąkach, przecina dwie spokojne wsie. Po południu udaje mi się wykąpać w ślicznym głęboczku. Góry widziane pod światło wydają się nierzeczywiste, bajkowe. Próbuję je sfotografować, ale nie jestem zadowolona ze zdjęć. Nie oddają mojego zachwytu, gorące letnie światło rozlewa się, gubię szczegóły.

Przed jednym z domów hałaśliwie bawią się dzieci, ktoś buja się w siatkowym hamaku, dziewczynka wyszła na spacer z kozą. Miedze pozarastała dzika marchew. Szlak wychodzi na szosę w chwili kiedy mam ochotę zabiwakować. Pastwiska pogrodzone płotami, czasem farma. Jest już ciemno kiedy wpadam do kolejnej wsi. Nie zostaje mi nic innego tylko spytać… Czy mogłabym gdzieś tu rozbić namiot?- mężczyzna rozmawia przy płocie z grupką osób. -Znam cię! -odkrzykuje -Minęliśmy się wczoraj ponad mgłą. To prawda, pamiętam, że ktoś przebiegł w przeciwnym kierunku niż ja. Pytam o wodę, nabieram chociaż mam wrażenie, że pachnie mułem. -Tu nie ma gdzie radzi, rozbij w kolejnej wsi. Czuję się odtrącona. Jest już noc. Rozumiem, że to mniej niż kilometr, że lasem biegnie wygodny skrót pomimo tego wybieram szosę. Płaskie miejsce, o którym wspomniał to parking. Wyasfaltowany. Mój namiot wymaga wbicia 6 szpilek. W świetle latarki znajduję ogrodzony plac zabaw. Za huśtawką jest sucho i płasko. Gaszę światło, staram się nie rzucać w oczy, ale ktoś widzi. Słyszę męskie głosy i śmiech. Nocą budzi mnie grupa wracająca chyba z przyjęcia. Tropik szeleści, krople spadają na suchą powierzchnię z chrobotem, dźwięk z jakim spadają na mokrą jest już inny, bezpowrotny, nieodwracalny, beznadziejny.

Pada do popołudnia. W mleku mijam cały górski grzbiet nie widząc kompletnie nic. Ptak buja się na wiotkiej mokrej paproci. Błoto spływa koleinami drogi, woda skapuje z kaptura, na nos, spływa do ust. Jest słona. Pomimo deszczu, pomimo wysokości jest mi ciepło. Duszno, mętnie, ponad lasem jasno, trochę suszej. Na tyle, że rozwieszam na chwilę namiot, może chociaż zrobi się lżejszy. I nagle chmura rozrywa się. Dolina, która się przede mną otwiera jest jak korytarz, jak odkurzacz. Wychodzę na silne słońce, pod błękit nieba w skaliste zbocza Picos. To już Asturia. Kiedy podchodzę wyżej trafiam na tłok. Ludzie wjeżdżają kolejką z Fuente De i przychodzą na piwo do schroniska. Próbuję też coś tam zjeść, ale nic nie ma. -Nie ma! -warczy na mnie kelnerka w blond lokach, kiedy ponownie pytam.. może słodycze? – Chodź mamy czarną czekoladę zawoła mnie potem druga dziewczyna. Kupuję i zjadam ją po kolacji przy namiocie rozbitym ponad morzem chmur. Na mapie jest zaznaczona Cabana Veronica, liczyłam że tam będę sama, ale podchodząc spotkałam czwórkę ludzi i skręciłam w bok, w skały. Z plecaków ostentacyjnie wystawały im liny, czekany, bujały się kaski rowerowe, śpiwory w foliowych torbach poprzypinane luźno na samym wierzchu. Przechodząc bokiem patrzyli krytycznie na moje buty. Pomyślałam, że nie będę im zabierać miejsca w schronie. Mam namiot, wolę być sama.

Noc jest chłodna, gwiaździsta. Rano wysoko na grani widzę schron i malutkie ludzkie sylwetki, więcej niż 4. Nie wiem czy oni też mnie widzą. To park narodowy, zwijam namiot natychmiast, mam nadzieję, że nikt mnie nie złapie. Zbocze nosi ślady licznych biwaków, chociaż może to obozowisko speleologów. Wszystkie kopczyki prowadzą do jaskiń. Nie znajduję żadnej drogi na grań, więc wracam na szlak i włączam się w tłum. Ścieżka jest kamienista, szeroka. Na grzbiecie siedzi mnóstwo ludzi. Na zejściu jestem sama. Jest powolne, kruche i strome. W całości ubezpieczone liną, starą, ponadrywaną. To ze 300 metrów przewyższenia. Gdzieś w połowie wyglądam w górę i widzę, że mnie obserwują. Z dołu zaczynają podchodzić dwie osoby, już zaczynam się martwić jak się miniemy, ale rezygnują. Dojdę do połowy kotła kiedy odważy się zejść kolejna grupa. Jeszcze godzinę później będę ich widziała na ścianie, niemal w tym samym miejscu gdzie zaczęli.

Pico Uriellu z tyłu wygląda skromnie. Schronisko jest zatłoczone. -Gdzie tu jest toaleta?-pytam gościa w okienku. -Hmm… teraz to już jest wszędzie. Była tam- macha ręką w stronę ściany schroniska- ale kazali ją zamknąć, bo covid. Cała okolica jest pełna papierów i kup, gdyby nie to, że zamówiłam obiad uciekłabym. Siadam na progu, patrzę na tłum, przysypiam i podrywam się kiedy słyszę triumfalne -jedno menu bezglutenowe! Jestem wdzięczna, to dobre jedzenie, ryż z mięsem, kukurydza, sałata. Zabrałam za mało. Kiedy chmura rozwiała się spontanicznie skręciłam w góry, a miałam zejść. Nie mam zapasów, tylko trochę przypadkowych rzeczy. Nie martwi mnie to jakoś specjalnie. Picos są małe, zawsze będę mogła z nich wyjść. Tymczasem idę dalej granią. Ścieżka jest trudna i prawie na niej nie ma ludzi. Z przełączki oglądam się ostatni raz na schronisko. Z doliny, którą przyszłam nadlatuje śmigłowiec. Myślę, że może ma coś wspólnego ze schodzącą (tak strasznie powoli) grupą, ale do nocy minie mnie jeszcze kilka razy. Podleci blisko, ktoś pewnie chciał mnie obejrzeć, i opadnie poniżej urwiska. Warkot zabrzmi złowieszczo, głucho, jakby wiercił skałę. -Szukają dwójki, która zaginęła wczoraj- powie kobieta w Refugio Jou de los Cabrones. -Chyba nie masz zamiaru stąd schodzić sama? Dogoniła mnie kiedy już ruszyłam w dół. Wydaje się bardzo przejęta, ale przecież zrezygnowałam z trudniejszej drogi. Planowałam zejść bezpośrednio do Cain, na mapie jest taka ścieżka (kropkowana, nieznakowana), a tu wszędzie skaliście i stromo więc spytałam. Schroniskowa powiedziała, że bardzo trudna. Nie wiem jak wytłumaczyć, że sobie poradzę. To tylko szlak. Że mam namiot, mam trochę jedzenia i wodę. Przygląda mi się jeszcze kiedy obchodzę skraj wielkiego kotła z ciemnym wylotem jaskini i resztką śniegu. Wieje chłodem. Na skałach jest mnóstwo żółtych znaków.