Przez ostatnie dwa lata fotografowałam prawie wyłącznie cyfrowo. Wydaje mi się, że już to opanowałam. Nauczyłam się co mogę zrobić i jak, i coraz częściej zaczyna mi brakować analoga. Nie wiem dlaczego, może przez niepowtarzalność, jednorazowość. Może dlatego, że był taki lekki, nie wymagał zapasu baterii, nie brudziła mu się matryca, a może z całkiem innego powodu. Analogowe fotki miały małą szansę na publikację, na jakikolwiek sukces czy rozgłos. Wiedząc o tym robiłam je całkiem bez stresu. Tylko dla siebie. Kiedyś myślałam, że wydam z nich książkę, ale nie udało mi się nią nikogo zainteresować. Potem myślałam, że to zrobię sama, a ponieważ nie było mnie stać na kolor przekonwertowałam je do czerni i bieli. Ostatecznie odłożyłam je i zapomniałam. To wiosna. Czy raczej 5 kolejnych wiosen. Po latach zostało z nich kilkanaście zdjęć. Nie mają exifów więc za chwilkę zapomnę gdzie je zrobiłam. I możliwe, że to też bez znaczenia. Patrząc na nie teraz, już bez emocji nadal czuję powód dla którego kiedyś zdecydowałam się zużyć kawałek kliszy. Niepewność, nadzieję, zachwyt i obietnicę, że jutro jakiekolwiek by sobie nie było zawsze będzie wystarczająco dobre, dokładnie takie jakie miało być. Zawsze mam to uczucie w górach. W zwykłym życiu tylko czasami miewam.
