Ten wyjazd od początku był bardzo ciężki. Na początku lutego zaczęły mnie boleć plecy. Myślałam, że to z powodu psa- dźwignęłam 45 kg, ale taka rzecz przeszłaby mi sama po kilka dniach, a ten ból trwał. W dniu wyjazdu bolało tak, że nie mogłam się ruszyć, ani wstać z łóżka ani skorzystać z toalety. Mąż wpakował mnie do pociągu, w Gdyni gdzie się przesiadałam pomógł mi Roman (zgarnął z peronu i odwiózł na lotnisko), w Kirkenes odebrał mnie nieznany człowiek- przyjaciel chłopaka z coutchsufringu, który zaoferował mi nocleg. W ciemności, w zamieci odwiózł mnie do końca drogi i pokazał zasypany dom. Zostałam z 30 kg bagażu (w dwóch torbach), zaciągnęłam je po śniegu po kolei, znalazłam klucze w umówionym miejscu i padłam. Przez pierwszy dzień byłam sama, mój gospodarz musiał niespodziewanie wyjechać. Poświęciłam ten czas na rozruszanie (nie było źle, mogłam iść, nie mogłam tylko się zginać czy schylać) i na odebranie pulek z K-marketu w Naatamo, którego obsługa była tak miła, że pozwoliła nam wysłać internetowe zakupy na swój adres. W paczce były dwie paris pulki i butle zimowego gazu kupione w sklepie w Helsinkach. Przeszłam się z nimi kilkanaście km szosą.
Havar i Jose przylecieli tym samym samolotem (z Oslo) i dotarli do domu koło północy. Zrobiłam im porcję śledzi, które bardzo lubi Jose- musieli być bardzo głodni, wciągnęli to w kilka minut, bez chleba o którym zapomniałam. Nie mieliśmy nawet czasu pogadać. Rano Havar pojechał do pracy, a my wyszliśmy zostawiając klucz w tym samym miejscu.
Udało nam się dojść to Naatamo górami, nie powtarzając trasy wzdłuż szosy, którą już znałam. Mieliśmy do rozwiązania jeszcze jeden problem- Jose nie zabrał Polarnej i wełnianej koszulki. Zostały w Saragossie zawieszone na drzwiach- żeby nie zapomnieć. Miał tylko bluzę z kapturem i łapkami z Powerstretchu i kurtkę puchową, zbyt ciepłą żeby w niej chodzić. To chyba właśnie wtedy zaczęło mnie denerwować typowe hiszpańskie „no problem”. Łatwo zachować luz w kraju gdzie jest ciepło i pełno jedzenia. W zderzeniu z Arktyką wydawało się to szaleństwem. Wymusiłam przegrzebanie trzech przygranicznych sklepów. W wędkarskim były jakieś słabe polary, w K markecie niestety nic, ale był jeszcze outlet gdzie się zaopatrywali Rosjanie i tam odkryłam kamizelkę typu „dziadek przed telewizorem”, 100% wełny, grubą na 3 cm z uroczym lamowanym kołnierzykiem. -Każdy hipster w Barcelonie będzie ci jej zazdrościł-argumentowałam, bo Jose z wdziękiem południowca przymierzał kolejne norweskie sweterki po 150 Euro za sztukę. Uparłam się i tuż przed zmrokiem wyszliśmy z kamizelką. Stroju dopełniła czapka z królika, którą Jose kupił w Saragossie za 2 Euro i mój sweter- który załapał się na ten wyjazd przypadkiem (wychodząc z domu obwiązałam nim biodra). Żal mi go było ściągać z obolałych pleców, ale co miałam zrobić. Słońce zaszło. Nad Naatamojoki unosiła się mgła, a nas zaczął szczypać mróz. Nie wiedzieliśmy jaka jest temperatura i dopiero po dwóch dniach dowiedzieliśmy się, że było -35 stopni.
Nieświadomi postanowiliśmy wędrować nocą, żeby nadrobić stracony na zakupy czas. Prawdziwa ciemność, jak to w Arktyce przyszła dopiero po kilku godzinach. Moja latarka padła natychmiast- tak jakby światło, które rzuciłam na mapę wylało się z jakiegoś naczynia do dna. Nie było księżyca, świeciła nam tylko zorza. Szliśmy szlakiem skuterowym, ubitym i dobrze widocznym. Według mapy powinny być na nim wiaty, ale przegapiliśmy je. Było mi tam bardzo trudno, upiornie zimno, upiornie ciemno, widziałam tylko to na co popatrzył Jose- niezmordowany, nakręcony i niechętny do rozbijania biwaku -zdecydowany odnaleźć wiaty.
W końcu rozstawiliśmy namiot pod linią z prądem, na jakiejś górce. Nocą obrósł go szron. Wewnątrz i na zewnątrz wysoki na kilka centymetrów. Nie mogliśmy sobie przypomnieć żeby coś takiego zdarzyło się nam w zeszłym roku. Pozamarzały mi obiektywy, padła izolacja wężyka do aparatu (bo wieczorem próbowałam sfotografować zorzę) i rozpadła się moja fotograficzna torba. Pogoda za to była wspaniała, piękna, słoneczna.
