Miałyśmy szczęście i znów trafił nam się piękny dzień. Zaplanowałyśmy okrężną trasę, najodleglejszą z wyratrakowanych nartostrad. Chyba ze 30 km. Była zaznaczona jako czerwona-czyli średnio trudna, co prawdopodobnie odnosiło się do ilości podejść i zjazdów. Dla nas, przyzwyczajonych do bezdroży i powolnych, bo objuczonych to wszystko nie robiło żadnej różnicy. Długo szłyśmy nietkniętą, świeżo ubitą ścieżką. Potem zaczęli się pojawiać pojedynczy narciarze, skupieni, szybcy, pewnie biegający długie dystanse co dzień. Bardzo się to różniło od nartostrady, którą kiedyś już szłam w Norwegii. Nikt tu nie schodził ze śladu, nikt nie deptał okolicy, nie robił dziur i nie sikał (poza lisem). Narciarze przesuwali się bezszelestnie pośród wspaniałej nietkniętej przyrody. Mijali niezamarznięte rzeczki, przysypane śniegiem zarośla- teraz wyglądające jak współczesne rzeźby, pofalowaną iskrzącą się biel. W dziennych chatkach, których tam całe mnóstwo, stawali, chodzili do toalety i obowiązkowo piekli kiełbaski. W miejscach na ognisko zawsze utrzymywał się żar i my też skorzystałyśmy raz- piekąc lapoński ser. Gorący miał ciekawy smak, troszkę jak omlet. Czekając aż się ogrzeje obserwowałyśmy sójki syberyjskie. Sprytne ptaszki wcale się nie bały ludzi. Domagały się karmienia i pięknie pozowały do zdjęć.
Koło czwartej dotarłyśmy do chatki Luulampi gdzie jest restauracja. Wypiłam kawę i pogadałyśmy chwilkę z pracującym tam chłopakiem. Głównie o czekającej nas górze- Kiilopaa. Nie znał naszego patentu hamowania pulek pętlami. Tak jak ja miał doświadczenia tylko z dyszlem i stosował tę sama metodę- szybkozmienny slalom, gdzie pulka wyrzucana na zewnątrz zakrętu musi pokonać dłuższą drogę niż narciarz, więc udaje się ją utrzymać z tyłu. Zjazd bardziej stresował Agnieszkę. Jej nieokiełznana pulka pokazała już co potrafi i byłyśmy pewne, że nie odpuści i teraz. Podejście było strome. Założyłam foki. Zanim dotarłyśmy na siodło (szlak jak się okazało omija główny wierzchołek) słońce schowało się za grań . Narastał mróz, cienie błękitniały, a łyse pagórki pokrywał coraz bardziej soczysty róż. Druga strona była zalana światłem. Słońce zachodziło tuż na wprost nas. Trafiłyśmy na idealny moment! Od wyjścia z restauracji nie spotykałyśmy już ludzi, więc pewnie niewiele osób zna ten widok. Było pięknie!
Miałam pętlę, dotychczas nieużywaną. Uwiązałyśmy ją do pulek Agnieszki. Idąc poprzednio ze sztywnymi holami uwalnialiśmy pętle z karabinka i pozwalaliśmy im opadać pod pulkę. Potem trzeba je było wciągać kijkiem. Bez dyszla nie było kłopotu. Pierwsza próba wyszła nie najlepiej, Aga dowiązała supeł i pulka poszła dokładnie tak jak chciałyśmy. Spokojnie i równo. Ja tymczasem sprawdziłam różne hipotetyczne wersje hamowania. Udał się szybki slalom po miękkim ( wyjechałam ze szlaku), tylko dwukrotnie pulka wyprzedziła mnie i musiałam stanąć. Muszę poćwiczyć. Tu trochę za wolno zjechałam zajęta ogarnianiem częstych zmian miękko- twardo, czyli siadaniem na tyłach lub obciążaniem przodów nart. Pulka trafiała na to z opóźnieniem nie ułatwiając sprawy. Tak czy siak jest to do zrobienia, wymaga wprawy. Nie wiem czy sztywny dyszel jest aż tak przydatny jak myślałam. Ale to na marginesie…
Zjazd był długi. Przed nami przetoczył się pomarańcz i róż. Potem granat. Podziwiałyśmy to, mijając ostrożnie liczne dziury wybite w szlaku przez poprzedników. W cieniu było bardzo zimno. Noc dopadła nas już na szosie. Szłyśmy do Kakslauttanem. Chciałyśmy się spotkać z Maćkiem, którego być może pamiętacie z mojej pierwszej Laponii. Miałyśmy mu zostawić narty Agnieszki żeby nie telepała się z nimi w samolocie. Spodziewałam się, że Maciek tak jak poprzednio mieszka w namiocie otoczony sforą pociągowych psów. Nie byłam nawet pewna czy go zastanę. Był szczyt zimowego sezonu. Pan Andrzej, który obiecał zabrać narty do Polski też był gdzieś w górach. Nasz klient, nosiciel kilku Kwarków- jak nie spotkacie Maćka zakopcie narty pod śniegiem i podajcie współrzędne- napisał mi w sms-ie- odkopię je…
Byłam strasznie zaskoczona, kiedy okazało się, że Maciej nie tylko mieszka w Finlandii na stałe, z rodziną, ale ma tu już dużą firmę i kennel (Słonimski Adventures-Lapland Husky Safaris). Ponad 200 psów. Kilkunastoosobowa załoga… Fajnie, że tak się to rozwinęło w dwa lata:). Bardzo miło było znów się spotkać.
