znikam!

Hej, trochę mi głupio tak ciągle wyjeżdżać… ale zamknęliśmy Kwarka na dwa tygodnie i nie ma sensu tu siedzieć. Jedziemy w Alpy, a nadziei, ze gdzieś może pojawi się słońce.

Zabawne jest pakowanie się na wyjazd samochodem…po latach włóczenia z plecakiem. Mogę sobie wziąć dwie kurtki do wyboru, zapas czystych koszulek (biorę i lniane i wełniane… a co tam!) Nie muszę też ważyć skarpetek i zastanawiać się bez czego jeszcze mogłabym się obyć, strasznie to komfortowe :)

Sama jestem ciekawa jak mi się spodoba. Chodząc z plecakiem jest się na te dwa, trzy tygodnie strasznie przywiązanym do tych nielicznych rzeczy, które udało się zabrać i nieść. Założenie wieczorem Misia wydaje się ogromnym komfortem, fakt jak szybko schnie koszulka czy skarpetki spędza człowiekowi sen z powiek, a na plecaku nieustannie suszy się jakaś uprana część garderoby… inna bajka :)

Pamiętam jak kiedyś spotkany w Pirenejach Holender, który już kończył swoją miesięczną wędrówkę podarował mi zwykły, ale jeszcze dobry foliowy worek – mówiąc weź koniecznie to dobry worek przez cały czas nosiłem w nim chleb i nigdy mi  nie zamókł :) To zabawne jak  silny jest związek emocjonalny  z rzeczami zabranymi w góry, zwłaszcza, jeśli ma się ich bardzo mało.

To moja śliwkowa koszulka „po przejściach” ( ta sama która jest na stronie Kwarka). Sfotografowałam dla tych, którzy boją się zmiany rozmiaru po praniu. Troszkę już razem przeszłyśmy, prań też było kilka :) Rozmiar jak widać ten sam.

Wędrówka z plecakiem bardzo dużo  wymaga, ogranicza, odcina od świata i od cywilizacji,  a jednak wydaje mi się najbardziej szczęśliwym sposobem na życie. Samą poezją, samą radością, wolnością o którą w dzisiejszym świecie jest bardzo trudno… Ciekawa jestem jak mi się spodoba tym razem :)

pa