Ścieżka schodząca z Monte Cinto przecina łagodne wzgórza i dochodzi do gruntowej drogi. Na „skrzyżowaniu” jest źródło. Potem wciąż nieźle oznakowany szlak idzie kawałkami szutrówką i ścina co większe zakręty.
Trzeba tam uważać, bo w prawo odchodzi nie pokazana na mapie ścieżka najprawdopodobniej biegnąca do Calasima (skąd można wrócić do GR20 szlakiem Sentier de Transhumance – ścieżki spotykają się w połowie odcinka Tighietu- Ciuttulu di Mori).
Dalszy ciąg zejścia jest słabo oznakowany. Odbicia od drogi zwykle znaczy tylko pojedynczy kopczyk, nie wszystkie zauważyliśmy i trochę się namęczyliśmy na twardym gruncie. Warto się trzymać skrótu. Przechodzi pomiędzy fantastycznie ukształtowanymi skałkami, porośniętymi pięknie owocującą tarniną. Jest woda, bywają jeżyny, a niżej stoi zabytkowa kamienna kapliczka z widokiem na całą dolinę.
Było już późno więc staraliśmy się iść jak najszybciej. To takie pozornie nieciekawe miejsce, szeroka dolina poprzecinana dróżkami i wioseczkami, ale wieczorne widoki były tam piękne. Na zboczach pasły się krowy i owce, we wsi mijały nas wolno chodzące świnie, obszczekały jakieś ciekawskie psy. Kempingi w Lozi były pozamykane, pilnowały ich warczące kundle i nawet nie spróbowaliśmy się dowiedzieć czy może nam tam otworzą. Szutrówka przeszła w asfaltową szosę, weszliśmy do wsi i bardzo szybko zabrał nas jadący w dół drogi samochód. Miły pan podwiózł nas do sklepu w Calacuccia. Powiedział, że powinniśmy tam spotkać właściciela kempingu (i hotelu- co nas mniej interesowało) i żeby go zagadać to może otworzy… Przed sklepem stał samochód tegoż pana, ale chociaż go pilnowałam jakoś przegapiłam moment kiedy wsiadł i odjechał. Jose był na mnie okropnie zły. Jeszcze gorzej zrobiło się potem. Bardzo szybko przyszła czarna noc. Latarnie w wioseczce zgasły, a my błąkaliśmy się ponad godzinę próbując odszukać ścieżkę Mare a Mare Nord wspinającą się na grań do Refuge Sega. W nocy światła wsi nad zaporowym jeziorem wyglądały niezwykle malowniczo… ale kiedy widzieliśmy je kolejny raz zaczęły nas nieco wkurzać. Z mapy wynikało, że Mare a Mare odchodzi od drogi zaraz za tamą. I rzeczywiście kiedy w końcu udało nam się odnaleźć tamę poszło już łatwiej. Szlak ścina zakosy szosy, ale nie odchodzi daleko. Zdecydowanie łatwiej szło nam się w ciemności asfaltem. Otaczały nas łąki, ale zbocze było na tyle strome, że nie widzieliśmy szans na namiot. Dopiero koło ósmej wypatrzyliśmy jakiś płaski kawałek pod wielkimi dębami. Nie było trawy tylko miałki piach, ale było cudownie płasko. Za kamiennym murem troszkę śmierdziały świnie. Bardzo się staraliśmy nie rozsypywać żadnych okruszków i wyrzuciliśmy wszystkie ogryzki, skórki od bananów i inne jadalne resztki wprost za oddzielający nas od zwierzaków płot. Każdy rzut fetował radosny kwik. Odkryliśmy, że stadem rządzi łaciaty knurek. Młode świnki nie miały wielkich szans na zdobycz więc potem rzucaliśmy im jedzenie wprost do pysków. Zasnęliśmy spokojni ciesząc się, że nas i łakome stadko oddziela solidna ściana.
Rano okazało się, że mur kończy się 10 metrów dalej, a brama jest otwarta na oścież. Spakowaliśmy się szybko, opędzając się od świń. Nie były nachalne, ale odsunęły się tylko kawałek. Jestem pewna, że po naszym odejściu dokładnie przeryły teren. Pewnie ryły go regularnie (bo lubią żołędzie) stąd taki mięciutki piach.
Jeszcze przez godzinę towarzyszyły na wolne świnki. Było też troszkę znudzonych krów. Wyżej znaleźliśmy wysypisko śmieci, a potem szlak zaczął wyglądać jak szlak.
Pogoda była nieszczególna, lekko mżyło, na Monte Cinto siedział wał chmur. Wchodziliśmy w masyw Monte Renoso z innymi bardziej gładkimi skałami i suchszą, mniej bujną roślinnością. Przez prawie dwa tygodnie złaziliśmy większość szlaków w Masywie Monte Cinto, byłam bardzo ciekawa jakie okażą się te góry, już nie tak urwiste i strome i co najważniejsze nie aż tak szerokie. Korsyka jest jak przecinek, czym dalej na południe tym bardziej góry zwężają się, na końcu tworząc prawie pojedynczą grań.
