Colado Petrachema

To kolejna dobra jednodniowa wycieczka z Linzy. Bardzo polularna, ale w poniedziałek, kiedy tamtedy szliśmy byliśmy na szlaku całkiem sami. Towarzyszł nam za to ślad kilkudziesięciu osób. Podobno w niedzielę przeszła tamtędy 60-cio osobowa wycieczka.

Pogoda była nieciekawa, ale na południu przejaśniało się.

Spróbowaliśmy odnaleźć Camino Francese- biegnącą skalnym balkonem mniej popularną (i nierozdeptaną) ścieżkę na Colado Petrachema, ale była jeszcze głęboko pod śniegiem.

Przeszliśmy kawałek i pogubiliśmy się. Kopczyli zginęły  i nie wiedzieliśmy, która półka jest tą „przechonią”.

Wróciliśmy więc na wyższy skalny balkon, którym biegnie znakowany szlak. Straciliśmy na to około godziny. Jedyny plus to, że obejrzeliśmy cabanę- jest bardzo podobna do innych schronów w tej okolicy. Otwarta i można by w niej awaryjnie spać.

Po przejściu ciągu szerokich balkonów szlak wychodzi na otwarte hale. Pogoda poprawiła się i mieliśmy piękne widoki.

Nie było widać oznakowania, ale nie było też rozterek gdzie iść. Nasi poprzednicy wydeptali w śniegu szeroki trakt.

Z przełęczy był daleki, chociaż wąski widok na francuską stronę. Okrutnie tam wiało więc szybko poszliśmy dalej. Popatrzyłam tylko na zejście- nie wydawało się najgorsze. Trochę nizej w żlebie jest cabana Ansambare i droga na dno Cyrku Lescun.

Sama przełęcz to tylko szczerba w grani- urwistej i stromej od strony Francji, a dość lagodnej (ale teraz badzo oblodzonej) po stronie hiszpańskiej.

Na zboczu było kilka śladów narciarzy. Zejście wyglądało początkowo łagodnie, ale Jose, który je znał siadł i założył raki. Ja spróbowałam zejść bez. Śnieg był dobry nie za twardy i nie za miękki. Wydawało mi się, że buty wystarczająco dobrze trzymają.

Potem zmieniłam zdanie. Zejście to ciag bezodpływowych kotłów ( to teren krasowy i woda ucieka w szczeliny), które wydeptana przez naszych poparzedników ścieżka trawersowała wysoko po lewej stronie.

Pomiedzy kotłami jest kilka malowniczych wypłaszczeń.

Skały zasłaniały wiatr i w tych miejscach robiło się bardzo goraco. Nadtopiony śnieg miękł  i spływał. Na trawersach było coraz mniej przyjemnie. Najgorszy był ostatni próg.

Długi trawers zawieszony nad urwiskiem jest bardzo stromy. Śniegu było już mało, do tego miał konsystencję budyniu. Bardzo byliśmy zadowoleni kiedy w końcu udało nam się z tego zejść. Ja kawałkami zjechałam prosto w dół, miejscami przeciskałam się pod drzewami skrajem lasu… Z dołu wyglądało to tak:

Tylko jeden ślad, nie wiem nawet czy ludzki prowadził rozsądnie przez kocioł prosto w dół. Inne przeszły trawersem po języczku śniegu, tak jak biegnie letni szlak.

-I pomyśleć, że przeszło tędy 60-ciu idiotów- zauważył Jose

-62- wyrwało mi się

Dalej było już całkiem prosto, chociaż nie dało się szybko iść. Śnieg zmiękł i w wielu miejacach wpadaliśmy głęboko.

W lesie śpiewało mnóstwo ptaków, a w odsłoniętych miejscach pojawiały się już kwiaty.

Śpieszyliśmy się, bo Boj został sam w otwartym samochodzie. Był zmęczony i nie chcieliśmy go ciągać w wysokie góry i w taki głęboki śnieg. Nie protestował.

 

 

 

 

 

 

 

Share

2 komentarze do “Colado Petrachema”

  1. Pięknie tam, choć mocno jeszcze śnieżnie a ja już się odzwyczaiłam od zimowej bieli. Fajne podsumowanie waszego trawersu – wcale mnie jakoś nie dziwi że poszliście „w ciemno” za śladami :) często tak jest że jak się człowiek mocno koncentruje na tym co w pobliżu, to nie widzi szerszego kontekstu.

    1. Niestety, czyjś ślad i w górach i w życiu jakoś człowiekowi wyłącza myślenie. Zawsze wydaje się, że ten nieznany ktoś wiedział lepiej. Kiedyś dawno temu w Tatrach, też wiosną musiałyśmy z koleżanką naszego poprzednika sprowadzać na dół (bo utknął). Wcześniej idąc jego śladem myślałyśmy oczywiście ..o to jest gość! Taki trudny teren, a on idzie i się nie boi :)

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.

Translate »