Wielkim plusem tego awaryjnego noclegu (ze względu na długość dnia chyba nie do uniknięcia jesienią) były cudowne poranne widoki.
Jeszcze przed świtem burzowa chmura podniosła się zostawiając szczelinkę z widokiem na północny brzeg. Najpierw pojawiły się światła Calvi, a potem w coraz bardziej rosnącej plamie czystego nieba wyrosły słodkie różowe baranki. Światła latarni zbladły i w końcu zgasły, a na wybrzeże dotarły pierwsze promienie słońca.
Siedzieliśmy przed namiotem szacując straty, i zrywaliśmy się na równe nogi na każde chwilowe rozdarcie się mgły. Wilgotne kłęby snuły się koło nas przez cały ranek. Namiot ociekał, nie było gdzie położyć zalanych rzeczy.
Nie bardzo wiedzieliśmy jaka będzie pogoda, ale tak czy siak postanowiliśmy zejść. Nie mieliśmy już zapasów jedzenia- zostało tylko na jeden – dwa dni i trzeba było jakoś wysuszyć kurtki i śpiwory.
Chmury podnosiły się i opadały. Zapakowaliśmy namiot w worek foliowy, a mokre fragmenty śpiworów powywieszaliśmy z plecaków. Wydawało nam się, że już nie pada, chociaż co jakiś czas spadało kilka kropel.
Pogoda poprawiła się, kiedy wydostaliśmy się z chmur. Całe zejście to piękna urwista skała, pełna wodospadów i małych być może tylko okresowych (pojawiających się po deszczu) potoczków.
W okolicach schroniska minęliśmy kilka wspinających się do góry osób- jednodniowców. Chociaż byłam już kiedyś w tym miejscu, w jaskrawym świetle jesiennego poranka wyglądało zupełnie inaczej niż w duszny burzowy wieczór- latem. Czasem warto wracać na te same szlaki. To jeden z najbardziej malowniczych fragmentów GR-u.
Uzbrojone obficie w łańcuchy płyty nie są ani ryzykowne ani trudne.
Troszkę mnie kusiło żeby wykąpać się w jaskrawo turkusowym stawku po drodze do schroniska Carozzu- poniżej chwiejnego bujającego się mostku, ale nie bardzo wiedzieliśmy jak tam zejść. W końcu umyłam się pod wężem w schronisku. Na chwilkę wrócił letni upał, a potem zasłoniły nas chmury i zaczęłam marznąć.
Jose próbował w tym czasie wysuszyć nasze przemoczone rzeczy. Porozwieszaliśmy wszystko na tarasie pustego schroniska. Moje ubrania wyschły dość szybko, najbardziej ucierpiała puchowa kurtka Jose, suszyliśmy ją jeszcze następnego dnia. Pogoda w górach zepsuła się, ale na wybrzeżu wciąż widzieliśmy błękitne niebo.
Postanowiliśmy zejść i zobaczyć słynny Cyrk Bonifatu. Niestety chmury przez cały czas obniżały się i z leśnej ścieżki łączącej schronisko Carozzu i Bonifatu niewiele było widać. Spotkaliśmy tam parę Anglików. Przyszli z dołu i wracając zbierali kanie. My zbieraliśmy głównie owoce drzewa poziomkowego (arbutus unedo)- słodkie i sycące pomarańczowo różowe kulki, po hiszpańsku – madronia. Anglicy powiedzieli, że czym niżej tym ich więcej, ale byliśmy głodni więc jedliśmy wszystko co znaleźliśmy, bez umiaru… W dolinie rzeczywiście był „madroniowy” raj, ale my już nie mieliśmy miejsca żeby jeść…
Żółto znakowany, szeroki i popularny szlak dochodzi w końcu do polnej drogi. Bonifatu to parking i gite kilka kilometrów dalej.
Gite była nieczynna, żadnej nadziei na sklep. Postanowiliśmy iść aż do Calenzany. Byliśmy jednak poza naszą mapą. Trochę skołowani kręciliśmy się po pustej szosie podjadając soczyste owoce poziomkowca. W końcu jacyś ludzie nabierający źródlanej wody do kanistrów powiedzieli nam żeby iść dalej drogą i za półtora kilometra napotkamy pomarańczowy szlak.
Nie mówili po angielsku, ale ożywili się słysząc hiszpański. Wsiedli do samochodu i odjechali, ale po chwili kierowca wrócił i podwiózł nas do odgałęzienia ścieżki. Jego pasażerowie zaczekali tam robiąc dla nas miejsce w samochodzie. Oszczędziliśmy tak z pół godziny. Jeden z panów łamanym hiszpańskim wyjaśnił nam jak dojść do Calenzany i gdzie ewentualnie możemy po drodze spać.
Zbiegliśmy stromą ścieżką, starą i pięknie obramowaną kamieniami ignorując coraz bardziej dorodne owoce. Nad rzeką wśród poziomkowcowych krzaków znaleźliśmy idealne (i jedyne) płaskie miejsce, które na pewno widziało już sporo namiotów.
Słońce pięknie zachodziło nad Cyrkiem Bonifatu, wokół nas piętrzyły się niesamowicie powykręcane skały- podobne do tych w Zatoce Porto, cykały świerszcze, śpiewały ptaki. Tu na dole na szlaku Mare a Monti panowało jeszcze cudowne i łagodne lato.
