To co zaoszczędziłam na jednoeurowym autobusie wydałam na gite. Bez żalu. Lało jak z cebra i mój bezpodłogowy, jednowarstwowy namiocik jakoś mnie bardzo nie kusił. Góry pożarła ściana deszczu, a w gite nieprzygotowanej widać na taką nawałnicę przeciekał dach. Byłam sama. Kałuża na podłodze jadalni rosła, ale w moim wyjątkowo przytulnym pokoju było sucho, ciepło i cicho. Gite w Porta jest droga, nocleg ze śniadaniem kosztuje aż 20 Euro, ale przypomina to raczej hotelik czy pensjonat niż schronisko. Właścicielka nie zrozumiała o co mi chodzi z glutenem, ale zostawiła mi na śniadanie ryż. Typowe śródziemnomorskie jedzenie (bułka masło i dżem) są dla mnie niejadalne. Ryż był w sam raz.
Poranek był piękny. Nad zlanymi nocą łąkami snuły się pasemka mgły, okienne pelargonie oświetlone nagle pełnym słońcem parowały jak oszalałe. Błyszczała bardzo mokra trawa. Wyszłam znakowaną ścieżką prowadzącą na Portella Blanca de Andorra. GR7, który zdarzało mi się już spotykać w innych miejscach poprowadzi śladami Katarów, którzy w średniowieczu uciekli tędy przed hiszpańską inkwizycją do bardziej tolerancyjnej Langwedocji. Wydawałoby się, że wybierze najłatwiejsze przełęcze, ale wcale tak nie jest. Szlak kluczy po zakamarkach Pirenejów, być może Katarowie musieli się bardzo ukrywać.
GR 7 nie jest popularny, pomimo tego, że był weekend spotkałam tylko kilka osób. Wszystkie schodziły. Dość szybko podeszłam pod próg doliny. Wyżej zrobiło się chłodno, dość wietrznie. Dalszą część szlaku już znałam. Widziałam ją kiedyś z blisko przebiegającej ścieżki z Pas de la Casa przez Pic Envalira. Pomyślałam, że jeśli uda mi się wypatrzeć nieznakowane przejście na hiszpańską stronę pójdę na noc do schronu Joachim Floch de Girona, który pamiętałam sprzed wielu lat. Znalazłam bez problemow. Początkowo nie było kopczyków, ale już po kilkudziesięciu metrach pojawiło się ich całe mnóstwo. To częste w Pirenejach. Tak jakby ludzie znakujący „nieoficjalne” ścieżki, zostawiali je dla tych, którzy wiedzą gdzie iść, nie narażając przypadkowych spacerowiczów idących GR-em na nieumyślne zboczenie z bezpiecznej drogi. Przejście było nietrudne, ale tuż za przełęczą złapała mnie burza. Zbiegłam szybciutko do schronu i chociaż było jeszcze wcześnie zostałam na noc. Chmura kotłowała się po okolicy do nocy, łaskawie ofiarując mi króciutkie przerwy- chwile bez deszczu. Wykorzystałam je na sfotografowanie kwiatów. Było ich sporo, ale tylko w kilku gatunkach, więc w końcu pogapiłam się jeszcze troszkę na mglę i postanowiłam iść spać. To nic, że wcale nie było ciemno. Zasnęłam szybko i prawie natychmiast się obudziłam. Tuż przed moją twarzą stał duży beżowy szczur! Wrzasnęłam, chociaż nie było po co. Zwierzak znikł, a ja wywlokłam jeden materac ze schroniskowego barłogu, który przed laty miał być pewnie przytulną pryczą, a zapomniany i zapchany nieużywanymi kocami stal się świetnym mieszkankiem dla zwierząt. Rzuciłam posłanie na stół, powiesiłam pod sufitem plecak (dyndał tuż nad moja głową) i tak zabezpieczona przed głodnym gryzoniem wyspałam się w miarę spokojnie. Z małą przerwą na nocne fotografowanie. Księżyc w pełni świecił tak jasno, że nie mogłam sobie odmówić wyjścia. Czyściutkie niebo, ani śladu wieczornych chmur!
Kasiu czy polecasz mapy jakiegoś konkretnego wydawnictwa ?
Do tej pory jechałam ze znajomymi, którzy szli znanymi sobie trasami, awaryjnie mieli GPS, ale nawet raz nie skorzystaliśmy.
W tym roku to Ja będe przewodnikiem, więc czuję większą odpowiedzialność a zdecydowanie wolę korzystać z tradycyjnych map :)
PS
Wzdycham do zdjęć z Islandii ale jak przychodzi spakować plecak to jakoś serce ląduje zawsze w Pirenejach ;)
to że serce ciągnie w Pireneje to prawda- lecę w poniedziałek do Tuluzy:)
Lubię mapy IGN 1:50 000, francuska wersja uchodzi za lepszą niż hiszpańska (ma mniej błędów), ale nie wiem czy to zawsze prawda. Jest francuska seria ze znaczkiem „100” – ta była bardzo dobra, ale wyszła z 10 lat temu i nie wiem czy do znalezienia. To tanie mapy, za kilkanaście Euro jest wielka płachta. Najlepsze, z większą ilością szlaków (- czy ścieżek, bo jak sama wiesz większość jest nieznakowana) są mapy Editorial Alpina, są w różnych skalach często 1:40 000, na pięknym papierze z tym, że obejmują mały obszar- czyli warto je mieć jeśli planujesz nieznakowane szlaki IGN może je pominąć chociaż bywa odwrotnie, pokazuje jako jedyny. Z tego powodu warto mieć różne mapy bo hiszpańska IGN, francuska IGN i EA się uzupełniają- do tego jest jeszcze Ediotorial Pireneo- szalona mapa pełna niesprawdzonych szlaków, bardzo inspirująca, ale często wprowadzająca w maliny. Tania na szczęście.
Najmniej lubię francuskie IGN 1:25000, sięgają tylko do granicy. Żadna mapa papierowa nie pokazuje wszystkich przejść istniejących w terenie. Ja lubię przed wyjazdem zajrzeć np tu http://philrando.free.fr/
mapkę można powiększyć i potem oglądać w różnych skalach- masz tu większość istniejących przejść z tym, że głownie trudne i bardzo trudne. Są też opisy- po francusku:)
Ależ w porę Cię złapałam! :) Jak zwykle jesteś niezawodna !!! Stokrotne dzięki! :)
Wpadły mi raz w ręce te IGN 1:25000 – uśmiałam się z tego typowo francuskiego podejścia… jakby poza granicami Francji już tyko smoki i koniec świata ;)
zapomniałam dodać, że francuskie mapy IGN są dostępne w sieci: https://www.geoportail.gouv.fr/ (kliknij na „cartes”), teren jest pokazany pięknie ale nie ma wszystkich szlaków, no i nie ma Hiszpanii (bo to koniec świata:))
Powodzenia w roli przewodnika!
Dziękuję – już wiem od czego zacząć.
Zawsze powtarzam: cała Polska zaczęła gotować dzięki 'Kwestii smaku’, a jeździć w Pireneje dzięki Kasi Nizinkiewicz! :)
Trzymajcie się i udanego wypadu – słońca nie życzę, bo można przedobrzyć, ale… żeby tym razem pioruny was mijały ;)
Dzięki :)
Hej Kasiu przepraszam, że dopiero teraz (po powrocie ugrzęzłam w remontach…) BARDZO dziękuję za rady odnośnie map.
Edytorial Alpina była nieoceniona i w doskonałej większości rzeczywiście szlaki były zaznaczone i poprowadzone poprawnie. Trochę więcej błędów ma mapa Andorry sprzedawana w punktach informacji turystycznej, przynajmniej jeśli chodzi o szlak GRP.
PS Czy Twoja wersja EA też jest zadrukowana TYLKO Z JEDNEJ STRONY?
Info praktyczne:
W mapy lepiej zaopatrzyć się przed przyjazdem do Andorry. W punktach informacji turystycznej dostępna jest tylko jedna mapa (szlaku GRP). W księgarniach tylko atlasy, Editorial Alpina znleźliśmy w sklepie sportowym ale niestety nie tego regionu, który nam brakował. Na szczęście trafił się nam bardzo uprzejmy Pan po kilku telefonach i godzinie oczekiwania udało nam się kupić właściwą. :)
Hej, moje Editorial Alpiny też drukowane tylko z jednej strony, na drugiej robię notatki:) a info jak najbardziej praktyczne- to prawda, że trudno kupić mapy na miejscu, zwłaszcza poza sezonem. Nie tylko w Andorze, ale w zasadzie wszędzie w Pirenejach.