Zbierałam się, żeby o tym napisać od dawna. Piszę teraz, bo wiele osób wyjedzie na majówkę w góry, tymczasem w górach nadal jest śnieg. W niektórych miejscach nawet więcej niż w marcu.
Kilka osób, które ostatnio wróciły z Pirenejów, a które prosiły o rady mnie, albo którym doradzaliśmy na forum Moje Pireneje, wróciło nie zrealizowawszy zaplanowanych tras. Nie pomagało nawet wypożyczenie rakiet. Kiepska pogoda, ciężki, zmoczony deszczem i bardzo lawiniasty śnieg, słaba, lub nawet niemożliwa orientacja w terenie. Częsta o tej porze roku mgła, przemoczone buty, których nie daje się wysuszyć bez dostępu do otwartych schronisk (a w większości są jeszcze zamknięte). Ciężkie, bo pełne zimowego sprzętu plecaki…
Zasypane przez lawiny szlaki są trudne do przebrnięcia, niebezpieczne są też same lawiny, wiosną zbierające całą pokrywę aż do gruntu, a pojawiające się niespodziewanie i czasem zupełnie znikąd, w całkiem niegroźnie wyglądających miejscach- np. długich żlebach, których górnych partii może nie być widać, a wydają się bezpieczne bo są już nisko, nawet poniżej linii lasu. Do tego wszystkiego dochodzi zmęczenie i niemożliwy do oszacowania czas przejść.
Śnieg i zimowa sceneria, bardzo często (w zasadzie zawsze) połączona z samotnością- zimą w górach nie ma ludzi- powoduje zmęczenie bielą, a czasem też poczucie niepewności i zagrożenia. Nawet niezbyt trudne drogi wydają się niebezpieczne i strome. Zobaczcie sami, to zdjęcia zrobione niemal w tych samych miejscach zimą i latem…
To północna ściana Vignemale
A to ścieżka na Horquette d’ Alans i ślad, którym szliśmy w marcu (jak widać tak, jak się spodziewałam za wysoko)
Monte Perdido widziany znad Lago Helado w czerwcu i sierpniu
Zima w górach jest długa, bywa, że trwa aż do końca czerwca (jak wyżej) i nawet na początku lipca trafia się jeszcze na wielkie płaty firnu czy resztki śniegu pochowane w żlebach. Teraz ten śnieg zaczyna się znacznie niżej. Czasem wiosną, jest go nawet więcej niż zimą (na zdjęciu poniżej Ibon de Ip teraz w marcu i w kwietniu zeszłego roku) .
Nie chciałabym nikogo zniechęcać. Ja sama bardzo lubię wiosnę i co roku wyjeżdżam w tym czasie w góry. To nie czas na wielkie plany, spektakularne szczyty czy poważne ambicje. Przy sprzyjających warunkach mogą się udać, ale najczęściej wiosenne góry uczą mnie pokory i bywa, że sukcesem jest „zwykłe” przetrwanie … wierzcie mi lub nie … ten sukces chociaż bardzo malutki, też daje satysfakcję :)
Oprócz swoich, wykorzystałam zdjęcia dwóch moich przyjaciół. Serdecznie dziękuję za ich użyczenie :)
