Jest jakaś dziwna prawidłowość. Ile razy wracam z zimowego łażenia po górach (wróciłam wczoraj), w Polsce szleje nagonka prasowa przeciwko temu co najbardziej lubię. Właśnie usłyszałam w telewizji, że aresztowano chłopaka- przewodnika grupy, która pewnie nieświadoma tego jaki wywoła efekt, ośmieliła się obudzić z zimowego spoczynku GOPR. Reakcja na wezwanie przypominała (tak przynajmniej wynika z prasy) mobilizację na wypadek wojny. Postawiono na nogi nie tylko lokalnych ratowników, ale też cały szpital w Ustrzykach, służby leśne i Straż Graniczną. Kilkadziesiąt osób. Zaskakująco brzmią relacje, że nie wiadomo było gdzie grupa młodzieży jest i ilu z nich wymaga pomocy, a nawet lament jakoby wiele osób miało odmrożenia umożliwiające wyjście z namiotu (potem zdementowane). Skąd taka panika pojęcia nie mam. Podobno grupa miała stały kontakt z GOPR. Kto kogo nie zrozumiał? Komu na rękę był zamęt? Wiele osób o odmrożonych kończynach zredukowało się ostatecznie do lekkiego odmrożenie stóp jednego chłopca. Nikomu nic się nie stało. Dobrze wyposażani i przygotowani młodzi ludzie, którzy nieszczęśliwie natknęli się na złą pogodę, musieli być mocno zdziwieni reakcją służb.
Dostali nauczkę i bardzo jasny sygnał- siedźcie na tyłkach, nie szarżujcie, nie ryzykujcie, najlepiej wcale nie róbcie nic. Władze, nie mam nawet pojęcia jakie, próbują z nich teraz zrobić bezwolne ofiary, oskarżając o narażanie ich życia przewodnika.
Nie wiem dlaczego nikomu nie przychodzi do głowy fakt, że GOPR powołano nie po to, żeby zabronić ludziom wychodzenia w góry, ale po to, żeby mogli trochę zaryzykować, licząc na to, że w razie czego ktoś przyjdzie i im pomoże. Ze miała to być szczytna służba, a nie silna grupa broniąca dostępu do gór. Góry są nasze. Nasza jest też odpowiedzialność za własne poczynania i własne życie. 16- 19 latkowie to nie przedszkolaki, ale ich charaktery się jeszcze kształtują. Ciekawa jestem czego się po tym doświadczeniu nauczą… zaczną postrzegać siebie jako ofiary? Wystraszą się zimowych gór? Zrezygnują z ponoszenia ryzyka? Czy nagonka na ich przewodnika wywoła w nich wzrost zaufania do naszych służb i GOPR? Czy może obrzydzenie do biurokracji i wstręt do braku solidarności ludzi gór? Zawód, rozczarowanie, bierność? … atak na niezależność i wolność wyboru? …tak sobie myślę, bo jak zwykle mam na myślenie zarezerwowany czas… czy nam jako społeczeństwu naprawdę się taka nadopiekuńcza „ochrona” opłaca? Czy musieliśmy ją sobie zafundować za własne pieniądze? Komu właściwie służą „służby”? One nam czy może my im?
Nie wiem jakie macie doświadczenia Wy, ale mi zdarzało się już wielokrotnie wzywać na pomoc służby ratunkowe w różnych krajach. Niekoniecznie na pomoc sobie. Nie było tłumów ratowników, nagonki prasowej ani paniki. Nikt nikogo nie oskarżał. Nikt nie zniechęcał do korzystania z gór. Nikt nie straszył i niczym nie groził. Wszyscy byli normalni i mili… strasznie te inne kraje dziwne prawda? A przecież podobno to wszystko jedna wielka Europa…
Chyba, że to wymysł mediów? Bo jakoś mi trudno uwierzyć, że GOPR jednakowo krytykowałby przygotowanych, odważnych ludzi i oszołomów zdobywających oblodzone góry w trampkach.
Na moich zdjęciach niemal nie ma ludzi. Częściowo wynika to stąd, że chodzę po górach sama, częściowo, że bywam w miejscach gdzie nikogo nie ma. Tym razem przez wszystkie dni spotkałam jednego myśliwego z psem (Luciano) i dwóch bezimiennych narciarzy z czekanami…
Wyludnione były nie tylko odcięte od świata hale, ale też i wysoko położone domki i małe miasteczka. W Caronie nie było żywej duszy, w dolinie Belvisio przy jakiejś dalekiej chałupie kręcił się samotny facet. Na szosie schodzącej z Carony do San Giacomo obszczekał mnie bardzo zdziwiony pies i na moment zza wrót obory wychylił się przerzucający gnój człowiek.
Przed tamtym domem stał samochód, do innych nie prowadziły nawet wyjeżdżone ślady.
Brak ludzi w miejscach gdzie można by się ich było spodziewać rodzi bardzo zastanawiające uczucia. Świat odrealnia się i wygląda niemal zupełnie jak bajka. Nie wiem czy udało mi się to pokazać… być może do wywołania tego szczególnego wrażenia potrzebne jest jeszcze szczypiące w policzki zimno, podstępny lód pod nogami i szumiący w bezlistnych gałęziach wiatr…
