Tag: chodzenie po górach wiosną

To był mój ostatni górski poranek. Ciepły, słoneczny, leniwy. Wszystko wydawało mi się bardzo wyraźne, nienaturalnie ostre. Czekała mnie tylko droga w dół. Nieznany mi jeszcze Gorges de la Freser. Zastanawiałam się jaki będzie, pewnie urwisty- bo skąd na pięknej drewnianej posadzce schroniska wzięłoby się tyle paskudnych, wyciśniętych rakami dziur. Nie rozumiem ludzi. Raki nie przydają się przecież wewnątrz. Nawet jeśli schody są zimą mocno oblodzone ( hmm…)  w przedsionku było przecież wystarczająco dużo miejsca żeby stanąć, zdjąć plecak, odstawić raki, rakiety czy narty. No faktycznie, nie było kanapy więc jak taki zmęczony biedak miał siąść… nie siadać? pochylić się tylko jak zwierzę? No nie…

Sądząc ze stopnia podziurkowania nikt tam niczego nie odstawiał tylko tak jak stał, pewnie oblodzony i obsypany śniegiem zwalał się bezpośrednio na łóżko i tam dopiero zdejmował sprzęt. Nieliczni siadali przy stole (na zimnej metalowej ławce brr…) Podłoga zachowała dla potomności wszystkie pozostawione przez moich poprzedników ścieżki. Łatwo mogłam sobie wyobrazić, jak przerażeni do granic możliwości, dumni, że pokonali tak potworny szlak, i że mają ze sobą (na sobie) tyle świadczącego o ich kompetencjach sprzętu robią sobie sweetfocie z ręki i natychmiast publikują je na facebooku. O nie ma sieci? Co to za prowincjonalna dziura…! Nie zdziwiłabym się, gdyby za klika lat schronisko Coma de Vaca przeniosło pokój zimowy do piwnicy, czy pomieszczenia na szczotki wylanych stosownym do okoliczności betonem. Przepraszam, że tak się rozpisałam. Dziury w podłogach są bardzo częste. Widywałam je i w Pirenejach, i w Alpach. Kartka zawieszona na drzwiach Murowańca „prosimy nie wchodzić do schroniska w rakach”, która bardzo mnie kiedyś rozśmieszyła w rzeczywistości nie jest wcale zabawna. Jest smutna.

Na szczęście zniszczona podłoga była jedynym śladem ludzkiej obecności w tej dolinie. Poza mną były tam tylko kozice, co chwilka wyglądające ciekawie- poszła już sobie? Jak myślisz, możemy zejść? Zanim zeszłam ugotowałam sobie mnóstwo wody, umyłam się w ciepłej jak człowiek, uprałam koszulkę „do ludzi”, spakowałam plecak inaczej niż zwykle. Niektóre rzeczy na pewno nie będą mi już potrzebne. Szkoda…

Gorges de la Freser jest znacznie bardziej otwarty niż Caranca po drugiej stronie grani. To raczej głęboka dolina niż kanion. Ścieżka schodzi  stromym trawersem (moim zdaniem) bardzo niebezpiecznym zimą. Ze względu na nachylenie (duże i bardzo duże), wystawę (zachodnią- czyli prawdopodobne lawiny i bardzo prawdopodobny lód) i kilka potencjalnie niebezpiecznych żlebów. Była też tabliczka poświęcona ludziom, którzy zginęli na tym podejściu w kwietniu ubiegłego roku. Przykre bardzo. Teraz oczywiście nie było tam żadnego problemu, zwykła ścieżka.

Schodziłam powolutku obserwując kwiaty. To zaskakujące, jak bardzo doliny się między sobą różnią i jak w każdej dominuje inna roślinność. W Coma de Vaca kwitły łany różowych kwiatków, maleńkich, ale bardzo gęstych, niżej płaty goryczek, jeszcze niżej zarośla orlic, pola żarnowców, na dole przy pięknych wodospadach nieznane mi chyba drzewa podobne troszkę do grabów czy wiązów o pękach pełnych, wielkich, żółtozielonych kwiatów rzucających się w oczy z bardzo daleka. Na dole czereśnie były już obwieszone owocami, zielonymi wprawdzie, ale już solidnych rozmiarów. To piękna trasa. W kanionie jest kilka zachwycających wodospadów, ostatni (Salt del Grill) niedaleko końca szlaku w bocznej dolince. Jest strzałka, koniecznie tam zajrzyjcie, szkoda byłoby przegapić.

Chcąc odwlec ostateczne wyjście z gór ugotowałam sobie po drodze zupę na spokojnej łączce na jednym z pięter doliny. Wodę złapałam w małym strumyczku. Ta z rzeki wyglądała jak płynąca z lodowca, pełna piachu, lekko błękitna i mętna.  Strumyk, z którego skorzystałam miał za to bogate życie wewnętrzne. Na płyciznach pływały i kijanki, i larwy salamandry czy traszki, i srebrzyste tulejki, z których końca wystawało coś podobnego do malutkiego ślimaka. Na powierzchni polowały nartniki i chyba ta sfotografowana mucha, którą wyłowiłam myśląc, że się biedna topi, a za chwilkę widziałam kąpiącą się z zapałem dokładnie w tym samym miejscu skąd ją zabrałam. Nad tym wszystkim szalały nieznane mi motyle z zapałem zapylające kwiaty. Moja zupa i te wszystkie zwierzątka pochodziły z tego samego źródła, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Żałowałam tylko, że muszę już zejść.

PS: zeszłam tak do Queralbs, załapałam kolejkę linową – do Ribes de la Freser (3 Euro)- tam stopa. Zwiedziłam monastyr w Ripoll, przenocowałam na kempingu (jest przy hotelu Solana, od dworca prowadzi tam żółto znakowany szlak), a rano pojechałam autobusem do Girony. Na kilka dni przez festiwalem kwiatów panowało tam wielkie poruszenie. Kiedyś przy okazji Wam o tym napiszę.

Po wietrznej nocy byłam prawie pewna, że trzeba zejść, więc nie śpieszyłam się. Widoki nie były już tak fascynujące jak wieczorem i nocą, ale przede mną rozwijały się kolejne rzędy niskich gór sięgające aż po horyzont. Costabona to ostatni wysoki szczyt w głównej grani. Poza nim jest już tylko masyw Canigou- troszkę z boku (w całości we Francji). Pireneje, chociaż czasem jeszcze skaliste opadają nagle o ponad tysiąc metrów, po to by ostatecznie pogrążyć się w Morzu Śródziemnym. Widać to pięknie z samolotu.

Zebrałam się koło 9-tej. Rozwiesiłam do wywietrzenia koce, zawaliłam kamieniami drzwi i poszłam trawersem w stronę Costabony. Chwilami miałam wrażenie, że wiatr słabnie. Po niecałej godzinie byłam pewna. Odwrócił się lekko na południe i słabł. Mogłam oddychać.

To odkrycie natychmiast zmieniło moje plany. Zamiast schodzić do Setcases (to byłby już koniec gór) wdrapałam się na pobliską Roca de Colom (skałę Kolumba?), wyższą od Costabony o kilkanaście metrów, a potem poszłam granią na zachód. Tak biegnie i GR11, i HRP. To szeroki, pozbawiony roślinności gładki grzbiet, poobrywany kolejno z każdej strony. Teraz wiosną miejscami podmokły i grząski, ale poza wiatrem na 2500 metrach szalejącym bez żadnych przeszkód, zupełnie łatwy. Zeszłam stamtąd do schroniska Ul de Ter, mijając po drodze dwójkę posapujących starszych ludzi z miniaturowym pieskiem i obrzydliwą stację narciarską Valter. Od miesiąca pierwszy raz byłam w Hiszpanii. Śniegu nie było mniej niż po zimnej, francuskiej stronie, nie było też ani odrobinę cieplej.

Schodziłam do znanego mi szlaku podchodzącego od Coma de Vaca. Myślałam, że będzie łatwo, ale przełęcz ponad Ul de Ter była obrośnieta nawisami, stroma i oblodzona. Z daleka sprawiała wręcz przerażające wrażenie. Podchodząc przez dość twardy śnieg zastanawiałam się, którą by się tam wdrapać stroną. Drogę, jaką wybrał szlak z miejsca skreśliłam. Wydawała mi się niebezpieczna. Bardzo się zdziwiłam widząc na niej ludzkie sylwetki. Dwóch panów w moim wieku z przyczepionymi na zewnątrz plecaków śpiworami (czyli nowicjusze) wyrabiało tam zadziwiające ekwilibrystyki. Gimnastykowali się ponad dwadzieścia minut. Siedli potem i grzebali przy butach. Myślałam, że zdejmują raki, okazało się, że pokonali ten stromy lód bez nich. Zakładali rakiety. Nie spytałam po co. Pogadaliśmy przyjemnie przez chwilkę. To niezwykłe spotkać kogoś w górach o tej porze roku, nawet nie w weekend. Z plecakami i daleko od szosy. Pytali czy w Ul de Ter zostawiono coś otwartego. Pomyślałam, że trochę się zdziwią. To duże i bliskie cywilizacji schronisko umieściło pokój zimowy w piwnicy, razem z pustymi już zbiornikami na wodę i wszystkim co z nich wyciekło. Wilgoć tam panowała jak w saunie, ale niestety nie było ciepło. Nie było też piecyka (Francuzi od razu spytali), ani wody. Powiedziałam im skąd ją wziąć, bo tego też nie oznakowano (zwykle przy schronie jest jakaś strzałka). Ul de Ter było znacznie lepsze niż pobliskie Valter, ale też skażone cywilizacją. Od schowanych za grzbietem wyciągów schodziła do schroniska brzydka nartostrada- gwałt na pięknym górskim zboczu. Francuzi zeszli nią potem w swoich rakietach, a ja wdrapałam się na przełęcz bardziej ostrożnie po solidnym i dobrze trzymającym śniegu daleko od nawisów i lodu. Druga strona opadała gładko do Schroniska Coma de Vaca.

Miałam dużo czasu więc schodziłam doliną powoli ciesząc się z pojawiających się coraz liczniej drobnych kwiatków, układających się w regularne wzory płatów śniegu, słońca i zieleniejących trawek, na których pasły się wielkie stada kozic. Wiosną ta dolina podobała mi się bardziej niż wczesnym latem. Winne są chyba ziemne lawiny regularnie obdzierające z roślinności gliniaste zbocza. Późną wiosną (kilka lat temu) wyglądało to nieprzyjemnie, jak katastrofa budowlana. Teraz było tylko trudne do przejścia. Lekko mrożona, śniegowo-błotna mazia, w którą można się było zapaść ponad kolano, ponadrywana, spękana i tylko czekająca żeby się ostatecznie rozmrozić, oderwać od podłoża i spaść.

Schronisko leży w pięknej, otoczonej skałami dolince z meandrami górskiej rzeczki. Kiedy ją zobaczyłam z góry w plamach słońca wygrzewały się dziesiątki kozic. Na mój widok stado przeniosło się nieśpiesznie wyżej na stok. Młode ganiały się i bawiły jak psy. Widziałam jak jedna pogoniła świstaka (uciekł do nory), inna wielokrotnie wbiegała na śnieżny płat i zjeżdżała (czasem na tyłku). Nie bały się mnie, ale trzymały dystans.

Coma de Vaca to duże czyste schronisko z wygodną salą zimową. Znałam ją, więc z góry cieszyłam się na ten ostatni biwak. Miałam szczęście. Pogoda poprawiała się. O zachodzie wiatr przegonił nad górami mnóstwo żywo zabarwionych chmur. Księżyc, nadal pełny wzeszedł magicznie. Spowolniona na tym wysokim pięterku rzeka nie wyła tylko szumiała przyjemnie. Długo siedziałam na werandzie obserwując noc.