Wróciłam wczoraj, to była piękna podróż. Mieliśmy wielkie szczęście do pogody- naprawdę trudno mi się oprzeć myśli, że wyczarowaliście ją specjalnie dla nas. Temperatury były przez cały czas ujemne. Wiatry umiarkowane. Tylko kilka razy spadł śnieg, akurat wtedy, kiedy byliśmy nisko- blisko wsi. Szliśmy z południa, zaczynając od Værøya. Skończyliśmy w Sortland i mając jeszcze kilka dni (o jeden za mało żeby iść do Risoyhamn) zawróciliśmy i ruszyliśmy w stronę Stokmasters. Stamtąd z powrotem do Bodo Hurtigrutenem- to podobno najpiękniejszy odcinek promowej trasy.
Værøya była ciepła, prawie bezśnieżna. Moskenesøya poszła nam łatwo pomimo bezludzia i stromizn. Na Flakstadøya wędrowaliśmy przez kilka dni nadmorskimi szlakami, zaskakująco trudnymi. Raz musieliśmy zawrócić. Tuż przed Napp utknęliśmy na oblodzonej ścianie- kilkusetmetrowym skalnym urwisku. Vestvågøy nie ma wysokich gór i chodzi tam sporo narciarzy, szło nam się tam przyjemnie czasem trafialiśmy na ślad, był nawet fragment nartostrady. Austvågøy jest piękna, w części nieprzechodnia nawet latem- więc nie chcąc wędrować szosą zadecydowaliśmy się iść równolegle przez Storemolla. Czym dalej na północ tym było zimniej, a lód i skały powoli zastępował śnieg. Na Hinnøya (już w archipelagu Vesterålen )trochę błądziliśmy. To trudny, zagmatwany teren. Lasy, pozamarzane fiordy, kopny śnieg na zmianę z lodowiskiem. Bezludzie. Raki, rakiety, czasem łatwiej było w gołych butach. Noce tak zimne, że pewnie przespaliśmy niejedną zorzę, nie odważając się wystawić nosa z namiotu. Pomimo tego ta wyspa wydawała nam się najpiękniejsza. Może ze względu na dzikość i duże oddalenie od ludzi, może przez wysokie góry przypominające Pireneje czy Dolomity zanurzone do jakiś 2500 metrów i otoczone fiordami. Wracaliśmy główną granią Langøya z widokiem na Vesterålen i nieprzechodnią północ Austvågøy górami przypominającymi Czerwone Wierchy z przepięknym widokiem na wszystkie strony.
Na początku słońce wstawało przed ósmą, a tuż po czwartej była już ciemna noc, pod koniec od wpół do szóstej do wpół do siódmej było wystarczająco jasno żeby iść, ale tak zimno, że odechciało nam się wstawać przed świtem. Prawie wszędzie znajdowaliśmy pitną wodę, czasem trzeba było trochę skruszyć lód. Gdyby nie to mielibyśmy poważny kłopot. Palnik zamierał już przy kilkunastostopniowym mrozie, raz zamarzła nawet zapalniczka. Szczerze mówiąc nie spodziewaliśmy się takiego zimna-zdarzyło się pierwszy raz od 25-ciu lat.
Zdjęcia autorstwa Jose Antonio, moje wraz ze szczegółowym opisem za chwilkę.
