Tag: Picos d’Europa

Tresviso wspominam z sentymentem. Poza świetnym serkiem trafiłam tam na przyjazny bar i wspaniałą alberge. Klucze do tego przybytku odbiera się u pana w barze, nocleg kosztuje tylko 6 Euro. Jest ciepła woda i mnóstwo kaloryferów, było też trochę pozostawionego przez poprzedników jedzenia i kilka kilogramów kawy. Piekarnik, mikrofalówka, ekspres, miękkie łóżka, śliczne łazienki, drewniane meble. Prawdziwy luksus. Wieczór w barze też był bardzo przyjemny. Tresviso leży wysoko (850 m npm) w Cantabrii- ale jedyny dojazd prowadzi z Asturii. Picos d’Europa to śnieżne góry i każda zima stanowi wyzwanie. W barze zgromadzono roczniki fotoksiążek, dokumentujące kolejne sezony. Amatorskie zdjęcia robione przez mieszkańców autentyczne i bardzo ciekawe. Wiązki bułek opuszczane na linie z helikoptera- kiedy przez długi czas nie udało się odśnieżyć drogi. Akcja sprowadzania zaskoczonego przez zamieć owczego stada, śnieżne tunele, zaspy. Codzienne życie. Są też książki o akweduktach i o szlaku do San Esteban, którym poszłam dalej, i który okazał się jedną z najciekawszych wędrówek przez Picos.

To stara ścieżka pasterzy, oznakowana i w najtrudniejszych miejscach ubezpieczona łańcuchami (przydatnymi, bo tam stromo i ślisko). Powietrzna, niewydeptana z mnóstwem pięknych widoków. Bardzo mi się podobała pomimo deszczu i mgły. Po labiryncie skalistych grani schodzi się do lasu- jesienią bajecznie kolorowego, a dalej do San Esteban- małej spokojnej wsi. Była tam wygodna wiata, ale krępowałam się ją wykorzystać. Wyszłam dalej, jeszcze z godzinę ponad zabudowania i rozbiłam namiot przy ujęciu wody. Następna szansa była dopiero 2 godziny wyżej i nie chciało mi się iść aż tak długo przez mrok i deszcz. Nie lubię chodzić nocą po lesie. Miejsca na namiot było tam bardzo malutko wcisnęłam się pomiędzy zbocze i ścieżkę zostawiając przejście. Nie wiem czemu, przecież nie spodziewałam się ludzi… Pomyślałam, że może będą chciały przejść jakieś zwierzęta…

Deszcz stukał w namiot przez całą noc, było bardzo wilgotno. Kręcąc się na niezbyt płaskim i niezbyt wygodnym podłożu niechcący przyklejałam się do ociekającego tropiku mocząc śpiwór. Żałowałam, że nie zabrałam sypialni. Zimowe noce są  długie. Wstałam przed świtem.  W San Esteban świeciły sodowe lampy. Przyglądając się zmieniającemu się światłu i falującej nad doliną mgle ugotowałam kasztany zebrane w lesie poprzedniego dnia. Znalazłam też kilka włoskich orzechów- poza tym miałam już tylko herbatę, warzywa i ser. Nie było gdzie dokupić płatków.

 

 

Noc w Camarmeña minęła bardzo spokojnie, pomijając budzące mnie co jakiś czas orzechy i odgłos wody spuszczanej przez jakiś mechanizm do rurociągu. Camarmeña to górna stacja dużej elektrowni, to tu dopływa woda transportowana kanałami przez cały wąwóz Cares. To tej inwestycji zawdzięczamy wykutą w skałach turystyczną trasę. Rury opadające do błękitnego jeziorka widać ze ścieżynki prowadzącej do Poncebos -mikroskopijnej wsi z zamkniętym hostelem, przemysłowymi budynkami i kolejką liniową do Bulnes. Kiedy tamtędy przeszłam, wcześnie rano wszystko wyglądało na pozamykane.

Na mapie widziałam ścieżkę, którą można by iść dalej na wschód wzdłuż dopływu Cares- Rio Duje. Dnem doliny prowadziła też jakaś droga, ale ścieżka wydawała się być od niej daleka, poprowadzona znacznie wyżej. Widziałam jej ślad na zboczu. Kłopot w tym, że się nigdzie nie zaczynała. Ktoś remontujący drogę zgrabnie obciął kawałek skarpy usuwając wraz z nim początek ścieżki. Jakiekolwiek ślady chodzenia znalazłam dopiero przy pozbawionej dachu ruinie- pozostałości z budowy elektrowni. Dalej ścieżka zrobiła się bardziej widoczna, najwyraźniej była użytkowana przez zwierzęta.

Jeszcze dalej znalazłam na niej jakieś znaki- zielone kropki. To ładna trasa. W tle widać cały kanion Cares, po bokach urwiste, pełne jaskiń skały. Jedyna przykrość to zupełny brak wody, tym bardziej uciążliwy, że słychać płynącą w dole rzekę.

Byłam już wyschnięta na wiór kiedy w końcu wypatrzyłam czarny wąż. Nietrudno było znaleźć dolny koniec. Woda wyciekała i wsiąkała w grunt.

Nawet nie zdążyłam dużo nabrać, kiedy usłyszałam tętent i otoczyło mnie stado młodocianych krów. Przywódczyni- obdarzona rozłożystymi rogami i parą pięknych oczu najpierw uprzejmie chrząknęła. Udałam, że nie rozumiem, ale krowy wiedziały, że oszukuję.- Dawaj co masz- powiedziała Przywódczyni. -Nic z tego- broniłam się- Nic nie mam, same resztki, a to co mi zostało jest (za przeproszeniem) zrobione z krowy…- Nie wierzę- wstrząsnęła porożem krowa, a jej towarzyszki ze zrozumieniem kiwnęły głowami- Każdy tak mówi, a popatrz ile tu papierków. Dawaj cukierki, bułki, słodycze!

Popatrzyłam tam gdzie wskazywała i rzeczywiście ślicznie wystrzyżoną łączkę szpeciły kupki papierków po landrynkach. Pozbierałam. Krowy zamarły. Co za brak poszanowania dla tubylców! Co za tupet! Stado przebierało racicami i jeszcze bardziej się wokół mnie ścieśniło. Przypomniałam sobie, że mam sól. -Chodź spróbuj, może to ci posmakuje -powiedziałam wysypując trochę na kamień. -Alpejskie krowy zawsze to jadły. Odsunęłam się i Przywódczyni przyszła powąchać.

-Skandal! -Usłyszałam za chwilkę. Coś takiego! Chciała nas otruć! Krowy wyglądały na tak wzburzone, że spakowałam się i uciekłam boczkiem.

Niedaleko już było stamtąd do Tielve. Niewielkiej, spokojnej wsi otoczonej przez owcze stada. Z barem, hostelem, wytwórnią sera i tablicą informującą o szlakach. Poszłam w kierunku Sotres. Do nocy udało mi się jeszcze wdrapać na zbocze do wysoko położonej, letniej pasterskiej wsi. Na tej wysokości leżał już śnieg i widoki też były wszędzie białe. Kamienne chatki wyglądały pięknie w wieczornym świetle, a w jednej z obórek udało mi się rozbić na noc namiot. Sądząc z porzuconych gazet ostatnio użytkowano ją w 1997 roku- przed 20-tu laty.

Rano zamiast do Sotres (gdzie już byłam) wyruszyłam bez szlaku do Tresviso. Wydawało mi się, że to się musi udać i rzeczywiście po kilku godzinach brnięcia w coraz miększym śniegu przez kolejne krasowe bezodpływowe kociołki dotarłam do górki skąd było już widać kolejną dolinę. Spotkałam tam dwóch panów przedzierających się dzielnie przez głęboki do pół uda śnieg. Wzajemnie ucieszyliśmy się z naszych śladów, przy czym ja miałam już znacznie bliżej. Pół godziny dalej przecięłam szosę i szybko zeszłam w dolinę, pod śnieg. Mogłam pójść dalej asfaltem, ale nie lubię i miałam jeszcze czas.

Do nocy przeszłam przez kolejne opuszczone wioski i wzdłuż pięknego widoku na Masyw Andara dotarłam do najwyższej w Picos d’Europa zamieszkanej wsi- Tresviso. Na jednym z pierwszych domów wisiał szyld Queseria więc zapukałam w otwarte na oścież drzwi. Długo nie działo się nic. Potem usłyszałam -Moment- dalej sapanie i bardzo powolne kroki.

-Lord Vader- pomyślałam, ale nie mogłam przecież teraz odejść. Po bardzo długim czasie zza kolejnych drzwi wynurzył się starszy pan. Wyglądał na zdziwionego, ale zgodził się sprzedać mi ser. Czekałam na niego bardzo długo, zszedł do piwnicy, coś tam przesuwał, czymś szeleścił, potem znów sapał wchodząc po schodach. Przyniósł krążek pleśniowego sera i nóż. Ser był malutki- widać tak mnie ocenił. Leżał na dłoni- przyjemnie czystej, ze środka sterczał ostry nóż i wydłubany nim biały skrawek. Miałam spróbować. Zrobiłam to oczywiście, nie wiedząc czego się spodziewać. Ser był brązowy, kleisty, dziwny. Bardzo intensywny. Smakował mi więc powiedziałam, że pyszny i że biorę. Pan wyjął nóż zaklepał gładko środek i spakował mi ten skarb w sreberko.

-Skąd jesteś?- Z Polski- przyznałam się.

-A… Niemca to ja już kiedyś widziałem, ale Polaka to pierwszy raz!- powiedział oglądając mnie jak muzealny eksponat.