Hej.
Wróciłam wczoraj w nocy. W Pirenejach jest nadal ciepło, tylko troszkę poniżej zera, śnieg leży powyżej 2000 metrów, mocno wieje. Listopad był piękny. Kolorowy. Bukowe, brzozowe i dębowe lasy poprzebarwiały się na wybitnie jaskrawe odcienie. Liście zgarnął dopiero przedwczorajszy, huraganowy wiatr. Noce, w listopadzie wyjątkowo długie, tym razem wydawały mi się bardzo ciekawe- starałam się fotografować nawet w największych ciemnościach. Akumulatory trzymane przy ciele (zabrałam 6, jeden niestety zgubiłam) pozwalały na długie nawet kilkunastominutowe naświetlenia, nie wiem jeszcze co z tego wyszło, bo zdjęcia dopiero mi się kopiują na dysk, ale mam nadzieję, że udało mi się złapać chociaż ułamek tego nocnego piękna. W dzień sporo fotografowałam na filmach więc na efekt też będę musiała poczekać. Plecak był tym razem okrutnie ciężki i teraz nieco dokucza mi ramię (ponad 3,5 kg ważył tylko mój fotograficzny sprzęt). Pewnie będę musiała to jakoś rozćwiczyć, poza tym obyło się bez wpadek i strat.
Polarna sprawdzała się doskonale. Przydała mi się o wiele bardziej niż w marcu. Nie wiem czemu wydawało się nam, że jest znacznie zimniej niż wiosną, być może winne było dalekie i mniej grzejące słońce, a może duża jesienna wilgotność. Fakt faktem, że ja prawie nie zdejmowałam z siebie Polarnej, a Jose chyba pierwszy raz odkąd go znam nosił grubą wełnę i powerstretcha.
Nie zabrałam wiatrówki i kurtki przeciwdeszczowej. Miałam tylko stary garbaty płaszcz na plecak-nieodddychający i już przemakalny.
Raz musiałam go użyć jako wiatrówki (huragan i spory, kilkunastostopniowy mróz), poza tym Polarna wydawała mi się i nieprzewiewna, i nieprzemakalna. Spało mi się w niej też lepiej niż w kurtce puchowej ( jak zawsze miałam tylko letni śpiwór). Gdyby nie to, że wielokrotnie nocowaliśmy na zewnątrz tylko pod chmurką (a nie wzięliśmy namiotu) i tylko raz w ogrzewanym pomieszczeniu mogłabym się obyć całkiem bez tej kurtki.
Tak stała się czymś w rodzaju biwakowej piżamy i awaryjnego ubrania na wypadek przemoczenia Polarnej-która o dziwo tak jak napisał nam w zeszłym roku Łukasz, pomimo braku solidnej ochrony przed deszczem wcale mi nie przemokła. Zewnętrzna powierzchnia bywała wilgotna, ale w środku zawsze było sucho. Kilka razy włożyłam pod Polarną powerstretchową bluzę 80040, zwykle wystarczała mi cienka wełenka.
Poza tym miałam jeszcze legginsy, mocno zużyte nieprzemakalne spodnie i Szariki. Przed wyjazdem starałam się przygotować nowy model softshellowych spodni, które mogłyby nam zastąpić Powershield, ale wszystkie okazywały się znacznie gorsze niż moje stare i jak być może pamiętacie wyrzucone wiosną trzyletnie Szarotki. Miałam do nich żal, że się (lekko) podarły. Polartec zwykle jest niezniszczalny i trudno mi było wybaczyć moim spodniom ten „błąd” pomimo tego, że sytuacja była wtedy krytyczna, a ofiarą wybitnie trudnego zbocza stał się też całkiem niezły kask Jose (pękł). Tak czy siak po licznych i niezbyt udanych próbach stworzenia nowego modelu softshellowych spodni, tuż przed samym wyjazdem porwałam ze wzorcowni męski model Szarików ( bo nic innego nie było). Inne rzekomo oddychające tkaniny powodowały, że czułam się w spodniach jak w łaźni parowej. Powershield rzeczywiście oddycha, to ogromna różnica w stosunku do „zwykłych” materiałów, nie wiedziałabym o tym gdybym nie sprawdziła. Do tego ocierające się o siebie nogawki w tych testowanych, a nienadających się do noszenia spodniach wydawały podczas marszu upiorny dźwięk- czego wcale nie robią Szariki… Czyli ponownie chylę czoło przed Powershieldem pomimo jego licznych wad. Szariki przydawały się bardzo i do chodzenia, i do spania. Dzięki nim, wełnianej bieliźnie i Polarnej pirenejski listopad okazał się bardzo przyjazny i ciepły.
PS: zapomniałam… Drodzy Panowie, po namyśle zgadzam się z tym, że posiadanie dużej ilości kieszonek w spodniach ma sens. Ta na tyłku doskonale się nadaje do noszenia dokumentów, a te na biodrach mieszczą mnóstwo akumulatorów, nie wspominając o chustkach do nosa. Myliłam się. Kieszonki są fajne i jednak dobrze je mieć:).
PS2: zdjęcia autorstwa Jose Antonio de la Fuente.
Jakoś bardzo niedawno, może pod koniec listopada nasza Bluza Kajakowa skończyła dwadzieścia lat. Powstała jesienią 1994 roku na specjalne życzenie mojego męża i jako pierwszy kwarkowy projekt. Kilka dni później zrobiliśmy powerstretchowe legginsy. Nie uwierzycie, ale w tychże zamierzchłych czasach pływało się na kajakach we flanelowych koszulach pod wcale nie nieprzemakalnymi kurtkami lub w sztywniejących upiornie neoprenowych piankach (przed wciśnięciem w to najlepiej się było namydlić :)). Każda wywrotka, bez względu na to, czy delikwent potrafił zrobić eskimoskę czy też się wykabinował oznaczała lodowaty prysznic. Bliskie nam górskie rzeki (głównie czeskie) nadawały się do pływania tylko wczesną wiosną, kiedy topił się śnieg, więc temperatura wody była przewidywalna (przerażająco bliska zeru). Bluza Kajakowa podobnie jak powerstretchowe legginsy okazała się rewolucyjna. Bielizna, które nawet mokra była ciepła robiła ogromną różnicę. Po prostu inny świat. Co ciekawe Powerstretch istniał już troszkę wcześniej i gdyby nie nasz pomysł na zastosowanie go na pierwszą warstwę odszedł by w zapomnienie, bo nikomu do niczego nie przypasował. Nie spodobał się.
Fot: Beata Sarna, pozuje Wiktoria ubrana w kajakową i legginsy. Oba te modele są w produkcji nieustannie od 20 – tu lat. Oryginalne formy nigdy nie zostały zmienione. Dodaliśmy tylko kolory.
